سالن مرکزی سالن موزیک

سالن مرکزی سالن موزیک و نمایش

بر روی میز در « هاسپدریا دل استیودو »

سالن مرکزی ، با وجود جدایی از کلان شهر و عوامل بازار که اقدام حرفه ای باید به انها پاسخگو باشد، «شهر باز» چیزی بیش از تجربه اموزشی و اجتماعی شجاعانه است.

در نمایش چگونگی هماهنگی با زندگی، اموزه هایی که ارایه می دهد دارای قدرت سیاسی گسترده تری نسبت به ان چیزی است که در ابتدا مدنظر بوده.

تمرکز در اینجا مرتبط با سخاوت و مهمان نوازی است تا قضایای مورد تردید ازادی فردی یا انعطاف پذیری کلی، تلاش شد تا ساختمان به عنوان مقال بی انتهای جمعی دیده شود و کار حاصل درجات برجسته ای از انتخاب و پتانسیل برای تغییر دارد و انچه اغلب موارد نیاز است معنای ازاد بودن باشد را نشان می دهد.

اگر این مورد متکی بر محاوره جدی در مورد عمل متقابل نظم و نور باشد، موردی است که نور را تهیه طرح تولید کننده و مولد می بیند .

شناخت اینکه چگونه پرسش های معماری شکل می گیرند ضروری است،شعر وتوازن زنده آن مشکلی از عملکرد است که مشخص می کند حقیقت موقعیت ،مسیر تفسیر معمارانه می تواند پاسخی ذاتی به شرایطی باشد که وابسته به اختلافات مختصر فرهنگ وآموزه های تجربه عملی هستند.

این خواسته برای نور در تالار موسیقی ودر «شهر باز»درحالت کلی تر ممکن است به عنوان نور خوب برای بررسی مشخص شود (نور خوب روی میز که در جای مناسب قرار دارد)تا اینکه تامین اصول فنی یا تولید اثرات متضاد بیان تشدید کننده این فلسفه باشد.

ضرورتا ،مانند ژنرال ها در جنگ ،میز هایی با نور مناسب در «شهر باز »وجود دارند که برای مقابله با مناقشات مربوط به راهکاری جای گرفته و ساختار بندی شده اند که ساختمان این جامعه غیر معمول را مشخص می کند.

در نهایت ،این پروژه شهری به درستی تفسیر وکاربرد نور را می بیندزیرا اقدام سیاسی ارزش بررسی دارد و آن ار از طریق مرحله بندی موافق رویداد ها نشان می دهد،نورخوب است، موارد گزیده شده تمایلی به شکل و فضایی ندارند که شهر را ساخته اند.