دید به سمت سالن اصلی

اول از همه توپوگرافی غیر معمول نور و سایه که در بالا مورد اشاره بودند در کیفیت هندسه از طریق ایجاد اتاق های مشخص به گونه ای عمل می کند که سایر تعابیر از فضا را ممکن می سازد. از این رو سالن کلیسا را به عنوان عمارت کلاه فرنگی چادر مانندی بین دو فضای بیرونی دارای تجربه می کنیم و تبدیل به سقفی می شود که با دیوارها و سقف در محل سایه بین مکان حضور مریم مقدس در سطح پایین تر و نور بالاتر بهشت صدر کلیسا تعیین می شود.

اثر این توزیع نور بر عملکرد عبادی وقتی در یک روز از هفته جماعتی برایشرکت در مراسم جمع می شوند جالب است. در این موارد بازدیدکننده ها به شکل طبیعی تمایل دارند روی نیمکت هایی جای بگیرند که پشت دیوارهای سالن کلیسا است و از انجا بیشتر راهبان به روشنی دیده شده و جایی است نور شدیدترین حالت است. در حجمی از مکعب دوگانه بانی نور در دیوارهای انتهایی به شمال و جنوب فضایی را تعریف می کند که در ان راهبان و حضار جمع می شوند. در عین حال یکپارچه می سازند. در این روند طرح خاص نمایش عبادت در نور قوی تر درانتهای شمالی و جنوبی کلیسابرگزار شده و نور از عملکرد ستایش یا موازنه ساختمان صحنه ای حمایت می کند که روی ان اجرا می شود.