پول دار شدن «بینوایان» ویکتور هوگو در تهران

دلیل مایه دار شدن بینوایان هوگو در تهران چیست؟

تئاتر «بینوایان» که اقتباس شده از رمانی به همین نام نوشته ویکتور هوگو می باشد، اخیراً اغلب به دلیل قیمت بالای بلیت هایش حدود (250 هزار تومان) مورد توجه قرار گرفته است.

روزنامه اعتماد در این خصوص نوشت:

می ‌توان به این مورد اشاره نمود که به چه دلیل حسین پارسایی از ساخت فیلم نامه های سنتی و مذهبی فاصله گرفته و به طرف الیور توییست و بینوایان رفت. اجرا‌هایی که با به وجود آوردن فضایی رمانتیک و فقرزدایی شده، نوع مخصوصی از زیباشناسی را رونمایی می ‌کنند که قرار است باب میل بالادستان جامعه باشد.

ظهور مجدد باشکوه و نکبت ‌زدایی شده دنیای دیکنز و هوگو. هر چند این به خاطر هنر است که بدیلی باشد برای افسردگی زندگی حال حاضر، ولی کاهش دادن مناسبات درونی بینوایان به ماجرای خنثی، سترون و موزیکال کاهش دادن ماجرا است تا پاسخگوی ذائقه و سلیقه بالادستانی باشد که در ایجاد تضاد‌های شدت یافته طبقاتی، بی ‌تقصیر نبوده‌ اند.

شرلیطی که بحرانی شدن روابط مادی تولید تئاتر را نشان می دهد و طبقاتی ‌تر شدن شرایط دیدن آن. شب تئاتر قادر است نوری بیاندازد بر جسم خسته تئاتری که مدت زمانی است بین مردمی بودن و کالایی شدن، دست و پا می ‌زند و گویی در نبود پشتیبانی مادی دولت، روند امور به سرمایه و بازار واگذار شده است. «شب تئاتر» باید مانند «شب محذوفان»، «شب کارگران»، «شب ما» باشد.

با حسین پارسایی کارگردان نمایش مصاحبه ای انجام گرفته که قسمت هایی از آن را در ادامه با شما درمیان می گذاریم، پس با ما همراه باشید:

به عقیده شما آیا تهیه بلیط این نمایش برای عموم مردم امکان پذیر است؟

در واقع هزینه بلیت تمام شده ‌ی بینوایان بالاتر از آن مبلغی است که هم اکنون برای فروش قیمت گذاری شده است.

در صورتی که بینوایان که ما به خوبی با آن آشنا هستیم، یک اثر مردمی نیست، پس کدام اثر می تواند به عنوان یک اثر مردمی معرفی شود؟ اگر ما قادر نباشیم این روایات را که برای تمامی دوره ‌ها و ملت ها در قالب‌ های نمایشی اجرا نماییم پس کدام نمایش را واقعا باید اجرا کرد؟

بینوایان هیچ هزینه و هیچ سرمایه دولتی را تحت تاثیر قرار نمی دهد. نمایشی آزاد است مانند سایر نمایش‌ ها که از بخش خصوصی کسب روزی می کند. دلم می خواهد مقداری صادقانه ‌تر و منصفانه تر به این جریان وارد شویم و اجازه دهیم هر فردی در فضای ذهنی خودش نفس بکشد و در جایگاه خودش به فعالیتش ادامه دهد.

وزیر ارشاد نیز به انتقادها واکنش نشان داده و عنوان کرده که ما جلوی تئاتر لاکچری خواهیم ایستاد، آیا به نظر شما بینوایان یک نمایش لوکس یا یک نمایش تجاری محسوب می شود؟

من از حرف های وزیر محترم هیچ گونه کنایه یا برداشت دیگری نمی کنم و همراه و هم جهت با دستور ایشان می باشم. «اولیورتوئیست» و انشاءالله «بینوایان» از فیلم نامه هایی است که مورد توجه بینندگان قرار گرفته و مردم دل شان می خواهد که یک نمایش متفاوت را نگاه کنند که موزیکال بودن آن هم قسمت دیگری از علاقه ‌ی مردم به حساب می آید. من تصور می کنم ما وظیفه داریم تولید کنیم و مردم با سلیقه ‌های گوناگون حضور پیدا می کنند می ‌بینند؛ که مردم نه تنها این دسته افراد را لاکچری قلمداد نمی کنند بلکه آن را از جنس خود و سخنی از جنس زمان می دانند و از آن پشتیبانی می کنند.

اشراف نفتی در تعامل با ورشکسته‌ های دنیای هنر، پرونده‌ های انبار شده آن ها در دادگاه ‌ها را پشت بزرگ نمایی های «دیکنز» و «هوگو» مخفی می ‌کنند. در دوران سلطه «نت‌ فیلیکس» و بازی‌ های کامپیوتری، کسانی که در تئاتر فعالیت دارند فرصت زیادی برای اثبات مفید بودن خود پیدا نکردند. تئاتر باید به بنیان تاریخی و سنتی خود برگردد. تئاتر ما می‌ تواند با رفتن به انبار فرهنگی تاریخی خود دست به ایده های جدیدی بزند و یک سبک جدیدی را پیدا کند. تئاتر ما باید از رفتن نوستالژیک به تعزیه و روحوضی دست بردارد و طناب های فرمالیسم دروغی را از دستان خود باز کند. در صورتی که تئاتر ایرانی ادعای اثرگذاری دارد باید از پول مفت درآوردن بیرون بیاید و سارقان بیت ‌المال را از پشت صحنه اخراج نماید.