فیلمسازی در دهه ی1920 به سمت فیلم های صنعتی

سمت و سوق فیلمسازی به سمت فیلم های صنعتی

خلاصه اینکه در دهه ی پس از 1920 همچنانکه فیلمسازی بیشتر جنبه ی صنعتی پیدا کرد و استودیوها بیشتر به اشکال تجارتی تهیه وتوزیع فیلم می پرداختند. عرصه بر هنرمندان با استعداد منفردی که نمی خواستند و نمی توانستند این اشکال را بپذیرند تنگتر می شد.

کسانی مانند چاپلین و فیربنکس می توانستند این اشکال را نادیده بگیرند ولی گریفیث و مک سنت از پای در امدند فون اشتروهایم و فلاهرتی از میدان رانده شدند و فون اشترم برگ نیروی افرینش خود را از دست داد. این اشخاص تنها هم نبودند. هنرمندان دیگری نیز بودند که به اندازه ی اینان شهرت نداشتند و همه بر سراین دوراهی قرار گرفتند که فیلمهایی بسازندکه “اداره” استودیو را راضی کند، یا اصولا فیلم نسازند دست کم در هالیوود امکان ساختن فیلم از انها سلب میشد.

برای صنعتی که در عین حال هنر نیز هست انتخاب هر کدام از این دو راه متضمن زیانی عظیم بود؛ زیرا که جوش و جنبش هنر فیلم از تجارت و تازه جوییهای جسورانه هنرمندان منفرد سرچشمه می گیرد. هرگاه که بواسطه ی ملاحظات تجارتی محض جلو این فعالیت را بگیریم، زیانی که ازین کار بر می خیزد چه برای تماشاگران وچه برای خود صنعت سینما بی  حساب است. این کار یعنی از دست دادن بزرگترین چشمه ی زاینده ی سینما که عبارت است از هنرمند با استعداد.

برگرفته از کتاب تاریخ سینما نویسنده:ارتور نایت ، ترجمه:نجف دریا بندری