فیلم های سریالی B.&.C

شرکت The British and Colonial Kinematograph ( از این پس : B.&.C) بسیار زود هنگام به ساختن فیلم های سریالی پرداخت . ماجراهای کیت سه انگشتی ( سری اول ) در اکتبر 1909 در Bioscope به نقد کشیده شد و در سال های پیش از جنگ جهانی اول ، چند سری دیگر نیز ساخته شد . موفق ترین آنها از نظر جلب تماشاگر ، مجموعه فیلم های ستوان دیرینگ بود که نخستین بار در سال 1911 به نمایش درآمد . بیوسکوپ در 28 مارس 1912 مصاحبه با ( و عکسی از ) ستوان دیرینگ « هنرپیشه مشهور انگلیسی » را چاپ کرد . از آن جایی که این مصاحبه تنها به دیرینگ ، آدم داستان می پرداخت و نه به پرسی موران ، هنرپیشه ای که نقش را بازی کرد ؛ پس صحیح تر آن است که به مسئله شخصیت تصویری اشاره کنیم تا ستاره .

فرم فیلم های سریالی

از نظر شکل ( فرم ) نیز فیلم های سریالی B.&.C جالب هستند زیرا از نماهای نشانه ای ( از سردمدار قهرمان مرد / قهرمان زن ) در پایان ( و گاهی در آغاز ) فیلم ها استفاده می کردند . استفاده از این نماها را باید یک رمزگان عمومی دانست زیرا در سایر ژانرها از این نماها به ندرت استفاده می شد . البته درفیلم های کمدی از نماهای نشانه ای در پایان یا آغاز توسط شرکت های مختلف انگلیسی استفاده می شد .

اهمیت این سری فیم ها

همچنین می توان اهمیت سری فیلم های دیرینگ را از آن جا متوجه شد که B.&.C برای تولید چند فیلم در 1913 به هند غربی سفر کرد ( این نخستین بار بود که یک شرکت انگلیسی هنرپیشگانش را به چنین سفر دوری می برد ) و پرسی موران جزو گروه بود و دست کم یک سری فیلم در جا ماییکا ساخته شد ، مانند ستوان دیرینگ و دختر رقاص .

هر چند هنر غربی دورترین و غریب ترین مکان فیلمبرداری این شرکت بود اما B.&.C اغلب از فیلمبرداری در فضای آزاد استفاده می کرد و بر این نکته تبلیغات فیلم هم تاکید می کرد . مثلا اولین فیلم از مجموعه فیلم های دون کیو ( 1912 ) چنین تبلیغ می شد : « میان تپه های سنگی و زیبای در بی شایر » استراتژی استفاده از مناظر طبیعی حتی به ساختار خود فیلم ها هم راه یافت و در فیلم رمانس کوهنورد ( 1912 ) در عنوان بندی آغاز فیلم چنین آمد : « این فیلم در منطقه زیبایی در بی شایر فیلمبرداری شده است »