در سینمای ایران پول است که تصمیم آخر را می گیرد

در سینمای ایران پول است که تصمیم آخر را می گیرد

به گزارش ازمن بپرس، طی مصاحبه ای که با حمید سلیمی فیلمنامه نویس سینما و تلویزیون در مورد فیلم نامه نویسی در ایران شد پاسخ او این گونه بود: زمان زیادی است که در سینمای ایران اهمیت زیادی به فیلم نامه نویس نمی دهند ، در صورتی که من به جرات می گویم این حرف از پایه اشتباه است. در بخش فیلم سازی در ایران فیلم نامه نویسی یکی از مهم ترین قسمت ها باید تلقی شود.

او در ادامه گفت: اگر در جشنواره ، یک فیلم مانند ” ابد و یک روز” به عنوان پدیده مورد توجه قرار می گیرد ، پس از آن بیشتر تهیه کنندگان فیلم نامه ای شبیه به آن را سفارش می دهند. بنابر این شرایط سختی را به وجود می آورند که فقط تعداد اندکی از فیلم نامه نویس ها از عهده ی آن بر می آیند و به خاطر همین هم هست که در فیلم های جدید به نمایش در آمده ، دیگر چهره های نوآور در فیلم نامه نویسی را نمی بینیم.

آقای سلیمی ادامه دادند: به موجب غلبه ی سینمای تجاری و کمدی که در آن ها ارزش هنری فیلم از ارزش اقتصادی آن پایین تر است بیشتر با دو مدل فیلم مواجه می شویم که یا کمدی هستند و یا آپارتمانی ، که اکثر آن ها یک بار مصرف می باشند. در همچین موقعیتی یک فیلم نامه نویس واقعاً فرصت های کمی را برای خلق یک اثر قوی در اختیار دارد.

این فیلم نامه نویس درباره جایگاه فیلم نامه نویس در سینمای ایران نیز گفت: تا زمانی که به حرفه ی فیلم نامه نویسی به عنوان یک تخصص در سینمای نگاه نشود همین مشکلات را خواهیم داشت. ما در فیلم های خود در سر تیتر ، فقط نام تهیه کننده و کارگردان را شاهد هستیم.

سینمای ایران

وی افزود: خیلی ازافرادی که در آینده کاری خود به دنبال کارگردانی هستند از شغل فیلم نامه نویسی به عنوان پل عبور استفاده می کنند و این اشتباه است. واقعاً در سینمای ایرا فقط پول است که تصمیم نهایی را می گیرد که آیا فیلمی ساخته شود یا نه. دیگر در فیلم ها به کیفیت فیلم نامه و استعداد بازیگر نگاهی نمی کنند و آن چه مهم است جذب سرمایه و توانایی داشتن در بازاریابی است برای ساخت یک فیلم است.

نویسنده ی سریال ( آسپرین) در ادامه افزود: تعداد زیادی از کارگردانانی که برای بار اول است که فیلم می سازند به نوشتن فیلم نامه فیلم خود تمایل نشان نمی دهند ، اما وقتی می بینند تهیه حاضر نمی شود که هزینه ی اضافی کند مجبور به این کار می شوند. تعدادی از کارگردانان هم هستند که فکر می کنند علامه دهر می باشند و فقط به این می اندیشند که فقط از فیلم نامه ی خودشان برای فیلم سازی استفاده کنند.

سلیمی در پایان اشاره کرد که : مردم ما به سینمایی احتیاج دارند که به آن ها قهرمان معرفی کند. فیلم هایی که در دهه های 60 و 70 به نمایش در می آمدند در هر صورت مخاطبان خود را داشتند ولی در حال حاضر هر روز از تعداد مخاطبان کاسته می شود.