حضور فیلم جاودانگی در جشنواره ایسچیای ایتالیا

حضور فیلم جاودانگی در جشنواره ایسچیای ایتالیا

به گزارش از من بپرس، فیلم جاودانگی به کارگردانی مهدی فرد قادری در جشنواره ایسچیای ایتالیا حضور خواهد یافت.

جاودانگی در جدیدترین حضور بین ‌المللی خود در این جشنواره با هشت فیلم دیگر از سینمای جهان به رقابت خواهد پرداخت.

در روزهای اخیر این دومین جشنواره ای است که جاودانگی در آنها حضور پیدا کرده. چند وقت پیش جشنواره مونیخ در کشور آلمان نیز پذیرای این فیلم شده بود.

پیشتر فیلم جاودانگی از بیش از 60 جشنواره بین المللی همچون جشنواره رم ایتالیا، جشنواره تک پلان کرواسی، جشنواره هانوی ویتنام، جشنواره جوگجای اندونزی و همچنین جشنواره ترانسیلوانیای رومانی توانسته 20 جایزه به دست بیاورد که دستاورد بزرگی برای سازندگان و تهیه کنندگان آن محسوب می شود.

جاودانگی پلان سکانسی 145 دقیقه ای است که به زندگی 6 خانواده در یک قطار می پردازد.

عوامل اصلی این فیلم عبارتند از:

نویسنده و کارگردان: مهدی فرد قادری

تهیه کننده: جواد نوروزبیگی

بازیگران: آنا نعمتی، فقیهه سلطانی، علی رضا استادی، مارال فرجاد، سودابه بیضایی

مدیر فیلمبرداری: امین جعفری

گفته می شود این فیلم در ادامه آثار کوتاه فرد قادری همچون تناوب، دایره های معکوس و ماجرای یک شب بارانی دسته بندی می شود.

گفتنی است ساخت آثاری به شکل سکانس پلان از جدیدترین بلاهایی است که دارد بر سر سینما به طور کلی و سینمای ایران به طور اخص آوار می شود.

کشتی روسی به کارگردانی الکساندر ساخاروف، ماهی و گربه به کارگردانی شهرام مکری و ویکتوریا به کارگردانی سباستیان شیپر سه فیلمی هستند که پیش از جاودانگی دست به این تجربه عبث زده اند.

آلخاندرو گونزالس ایناریتو فیلم ساز مکزیکی نیز که فیلم های خوبی چون عشق سگی و بابل را در کارنامه اش دارد، در فیلم ما قبل آخرش یعنی مرد پرنده ای به شکل دیگری سعی در پلان سکانس گرفتن فیلمش داشته است.

چیزی که جالب است این که در تمام این فیلم ها کارگردانی به همان شیوه های معمول و بر طبق دستور زبان جا افتاده آن انجام شده و تنها به علت هوس کارگردان است که فیلم بدون برش ادامه پیدا می کند.

بنابراین باید از این فیلم سازان پرسید که اگر نیاز به گرفتن پلان های عکس و یا نشان دادن سریع یک جزئیات را احساس می کنید، چرا به راحتی برش نمی زنید و به چه دلیل با مضحک ترین حالت ممکن دوربین را برای گرفتن این نماها به دوران و سرگیجه وادار می کنید؟

چرا باید به گونه ای فیلم ساخت که تماشاگر احساس کند داستانی را برا اساس یک تکنیک نوشته اند و نه تکنیک را بر اساس داستان انتخاب کرده اند؟ چرا کسی از تجربه آلفرد هیچکاک در فیلم طناب عبرت نمی گیرد؟

به چه دلیل فیلم ساز اسیر تکنیکی می شود که فقط به ذهن یک مخاطب سینما در 18 سالگی می رسد؟

جالب اینجاست که در دو فیلم ایرانی ماهی و گربه و جاودانگی که با این نوآوری عظیم ساخته شده اند، داستانی اگر باشد در یک زمان غیر خطی روایت می شود!!

با دیدن این فیلم ها به نظر می رسد بازیگران مشغول یک بازی کودکانه هستند. هر کس موظف است در آن واحد هم الان اینجا باشد و هم دیروز آنجا و یا اینجا؛ فرقی نمی کند.

تمرین یک نوع مهارت در ورود و خروج عروسک های بازی به صحنه؛ دستاورد عظیم سینمای هنری معاصر!!