بزرگترین ذینفع در صنعت سینمای دوران جنگ

بزرگترین ذینفع در صنعت سینمای دوران جنگ

بزرگترین ذینفع در صنعت سینمای زمان جنگ آرتور رنک بود که در 1943 دارایی اش با ثروت تهیه کنندگان آمریکایی برابری می کرد . او در 1937 حقوق توزیع شرکت های گومون _ بریتیش وگینر برا را خرید ؛ در 1938 استودیوی کوردا در دنهام را تصاحب کرد ؛ در 1939 استودیوهای الزتری را به دست آورد ؛ و در 1941 هنگامی به دلیل عدم اطمینان از تأثیر جنگ بر نمایش فیلم قیمت ها پایین آمد سینماهای زنجیره ای ادئون و گومون _ بریتیش را خرید.

دیگر در آن زمان پنجاه و شش درصد استودیو های بریتانیا از آن رنک بود ، و برای سوددهی موفق هر فیلم در سراسر بریتانیا عقد قرار داد با یکی از توزیع کنندگان عمده که مهم ترین شرکت های آنها یعنی گومون و ادئون و ABC به رنک تعلق داشت الزامی بود . رنک تصمیم گرفت بخشی از درآمد خود را به فیلمسازان مستقل اختصاص دهد که از طریق شرکت ایندیپندنت پرودیوسرز ( تهیه کنندگان مستقل ) با سازمان او مرتبط می شدند .

چتر حمایت

او براساس این طرح چهار گروه مهم کارگردان _ تهیه کننده را زیر چتر حمایت خود گرفت : گروه آرچرز ( مایکل پاول و امریک پرسبرگ ) ؛ گروه « ایندیویجوال پیکچرز » ( فرانک لاندر و سیدنی گیلیات ) ؛ گروه سینه گیلد ( دیوید لین و آنتونی هولاک آلن و رونالدنیم ) ؛ و گروه وسگس ( اپن دال ریمپل ) .

رنک به این ترتیب در خلال جنگ و پس از آن به تنوع فیلم ها کمک کرد ، و سرمایه گذاری و توزیع فیلم ها چون زندگی و مرگ سرهنگ بلیمپ ( 1943 ) و مسأله مرگ و زندگی ( 1946 ) ، که هر دو به پاول و برس برگر تعلق داشت ، برخورد کوتاه ( 1945 ) ، که کار دیوید لین و نوئل کوارد بود ، و من غریبه ای تاریک را دیدم (1946 ) که کار لوندر وگیلیات بود را برعهده گرفت .