اصطلاح صدای ناهمگاه یا Asynchronous sounds

اصطلاح صدای ناهمگاه یا Asynchronous sounds در سینمای جهان

اصطلاحی برای برخی از صحنه‌های فیلم‌های گویا (ناطق) در زمانی که «همگاهی صدا و تصویر» در آن انجام نشده باشد. از «صدای ناهمگاه» گاه همچنین در کاربرد زیبایی‌‌شناسانه و مقاصد بیانی از صدا نیز استفاده می‌شود. به دلیل طبیعت ترکیبی فیلم‌های هنری، عنصر صدا (موسیقی، گفتگو و جلوه‌های صوتی) گاه می‌تواند بسیار جنبه‌ی خلاقه پیدا کند.
به‌عنوان نمونه صدای «قدقد» مرغ روی تصویر یاوه سرایی‌های یک سیاستمدار می‌تواند به تصویر جنبه‌ی طنز‌آمیز بدهد. نمونه‌ی رایج صدای ناهمگاه در سینمای معاصر عبارت از استفاده از جلو بودن صدا در تدوین نماهای یک فصل است.

مثالی برای درک بهتر

به‌عنوان مثال تدوین‌گر، چهره‌ی شخصیتی را در حال فریادی وحشت انگیز نشان می‌دهد و به جای استفاده از صدای طبیعی شخصی وحشت‌زده، صدای نافذ آژیر خودروی پلیس به گوش می‌رسد که در صحنه‌های بعدی دیده می‌شود. به این ترتیب  – در حالت جلو بودن- در ترکیب با «صدائی همگاه»، جلوه‌ی سینمایی بدیعی ارائه می‌دهد. «فرانسیس فورد کاپولا» در صحنه‌ی تعمید فیلم «پدرخوانده» (۱۹۷۲) به‌طور گسترده از ترکیب «صدای ناهمگاه» و «همگاه» استفاده می‌کند. صحنه‌ی نزدیک به پایان فیلم به این ترتیب است: نماهایی از مراسم مذهبی در کلیسا با صحنه‌هایی از خونریزی و آدمکشی همزمان در جاهای مختلف شهر با هم تدوین موازی می‌شوند.

برگرفته از کتاب فرهنگ اصطلاحات سینمایی نوشته فرانک بی ور