مکان نمایش

مکان نمایش و تماشاگران

در سال های آغازین تولید فیلم که فیلم غیر داستانی رواج عام داشت و مکان نمایش واریته ، سالن های اپرا کلیساها و تالار های سخنرانی بود ، این رسانۀ جدید برای فرهنگ خطری به شمار نمی آمد. اما با ظهور فیلم داستانی و پیدایش سینماهای نیکل ادئون وضعیت به کلی تغییر کرد.

از این پس صنعت سینما همواره در معرض حملات شدید مقامات رسمی و گروه های اصلاح طلب بود. انتقاد کنندگان می گفتند نیکل ادئون ها مکان هایی تاریک و کثیف و ناامن اند و فیلم هایی نامطلوب به نمایش می گذارند ، آن هم در محلات فقیر نشین و برای تماشاگرانی که به ثبات ترین اقشار جامعه آمریکا تعلق دارند و در مقابل تأثیرات جسمی و روانی و اخلاقی این فیلم ها بسیار آسیب پذیرند.

اصلاح طلبان از مقامات ایالتی می خواستند که فیلم ها را سانسور کنند و برای مکان نمایش ضوابطی تعیین کنند. صنعت سینما برای پاسخ به این منتقدان سیاست های مختلفی اختیار کرد ، از جمله تقلید از ادبیات و تاریخ و داستان های کتاب مقدس ، خود سانسوری ، و همکاری بامقامات دولتی برای ایمن ساختن مکان های نمایش و رعایت بهداشت.

در ایالات متحده حتی در سال 1905 هم مکان های دائمی نمایش دائر شده بود ؛

مکان های نمایش  در سال 1907 در حدود 2500 تا 3000 نیکل ادئون برپا شده بود ، که تعداد انها در سال 1909 به 8000 و در سال 1910 به 10000 رسید. در آغاز سال 1909 ، تعداد تماشاگران سینما در طول یک هغته 45 میلیون تخمین زده می شد. نیویورک که بین 500 تا 800 نیکل ادئون داشت ، رقیب شیکاگو به شمار می آمد. سینماهای نیویورک که اغلب مغازه هایی بودند که به صورت سینما در امده بودند به خاطر تعداد کم صندلی و تهویه نامناسب و نبود نور کافی از سطح قابل قبول بسیار پایین تر بودند.

وقتی که نمایش فیلم پایان می یافت در دم در خروجی به شدت ازدحام می شد، و مشتریان در معرض خطرات جدی قرار می گرفتند _ این مسأله را گزارش های متعدد پلیس و اداره آتش نشانی آن زمان تأیید می کنند. روزنامه ها همواره از اتش سوزی و به وحشت افتادن تماشاگران و فروریختن بالکن سینما ها خبر می دادند ؛ و این همه باعث می شد نیکل ادئون ها در نظر عموم مردم همچون تله های مرگ جلوه کنند. گذشته از حوادث مصیبت بار ، شرایط محیطی سینماها چنان بود که تأثیرات منفی برجای می گذاشت و جامعه را در معرض خطرات جدی تر قرار می داد

. در سال 1908 ، یک گروه اصلاح طلب چنین گزارش داده بود :

« وضعیت بهداشتی مکان های نمایش در غالب موارد بسیار نامطلوب است : هوا کثیف است ، کف سالنها تمیز نمی شود ، سلف دادن اصلا وجود ندارد و تماشاگران در هم می لولند . همه چیز برای شیوع بیماری های واگیردار فراهم است . »

برگرفته از کتاب  تاریخ تحلیلی سینمای جهان