یونایتد آرتیستز

یونایتد آرتیستز و هالیوود

یونایتد آرتیستز یک استثناء بود. نظام حاکم بر هالیوود در زمینه ساخت فیلم های بلند تلاش می کرد تا پخش هفتگی فیلم های جذاب را در بین سینماها تضمین کند، و استودیوها برای تعذیه سینماها، روش های مؤثر و مقرون به صرفه تولید را به وجود آوردند.

در واقع نظام کارخانه ای بهترین روش برای تولید منم و بی وقفه فیلم بود. تا پیش از رواج فیلم های بلند دو روش پذیرفته شده برای تولید وجود داشت. برای ثبت موضوعات « واقعی » یک فیلمبردار در محل حاضر می شد ، از وقایع فیلم می گرفت و سپس آنها را تدوین می کرد. برای تهیه فیلم های ملهم از تئاترهای وودویل یا منابع ادبی ، کمپانی های فیلمسازی یک کارگردان را برای چیدن « صحنه ها » و یک فیلمبردار را برای ثبت آنها استخدام می کردند.

فیلم های داستانی

در دهه 1910، با افزایش تقاضا برای فیلم های داستانی، به منظور کمک به کارگردان در ساخت سریع تر فیلم ها به تدریج تخصص های جدید ایجاد شد. نویسندگان خط داستان را تهیه می کردند، طراحان صحنه پش زمینه ها را نقاشی می کردند، و طراحان لباس ، لباس های مناسب را فراهم می کردند.
فیلمسازان به زودی دریافتند که اگر فیلمبرداری را نه براساس ترتیب زمانی داستان چنانکه بر صحنه تئاتر اجرا می شود، بلکه به طور نامنظم انجام دهند ارزانتر تمام خواهد شد.

وقتی همه صحنه های مورد نظر گرفته شد، آن گاه یک تدوینگر می توانست آن ها را براساس فیلمنامه سرهم کند. این کار مستلزم یک برنامه دقیقا فکر شده و از قبل طراحی شده برای محاسبه حداقل هزینه ها بود. این برنامه با عنوان فیلمنامه تقطیع شده شهرت یافت.

استودیوهای هالیوود باید فیلمنامه تقطیع شده ای را تهیه می کردند که از نظر گیشه تضمین شده باشد. به تدریج با طولانی تر شدن فیلم های بلند بر پیچیدگی داستان ها افزوده شد و لزوم تهیه فیلمنامه های تقطیع شده دقیق تر افزایش یافت.

دقت و توجه در آماده سازی فیلمنامه منجر به ساخت سریع تر و ارزان تر فیلم های بلند شد. به این ترتیب برآورده دقیق فیلم لازم برای هر صحنه میسر شد و فیلمسازان فنونی را برای به حداقل رساندن برداشت های مجدد بوجود آوردند.
فیلمنامه ها معمولا در همان ابتدا ژانر خود را اعلام و فهرستی از ایفاگران نقش ها ارائه می کردندو داستان را به طور خلاصه شرح می دادند و تنها پس از انجام این مراحل بود که به شرح صحنه به صحنه فیلمنامه می پرداختند.

نظام تولید هالیوود

نظام تولید هالیوود را کسی ابداع نکرد ، بلکه ماحصل یک رشته ضرورت ها و در رأسشان نیاز به کسب درآمد ثابت و دائمی بود اما می توان توماس اینس را که در 1913 به عنوان تهیه کننده برای کمپانی میوچول کار می کرد در این زمینه پیشگام دانست.

روشی که اینس برای کار در استودیو ابداع شامل رئیس استودیو، کارگردان فیلم و یک فیلمنامه تداومی بود. وقتی اینس به عنوان تهیه کننده ارشد طرحی را تصویب می کرد، ساختمان های موجود را برای فیلمبرداری تعیین کرد و نویسندگان و طراحان را مأمور تهیه فیلمنامه، دکور و لباس می کرد.

وجود واحدهای پشتیبانی نظیر نیروی پلیس داخلی برای کنترل جمعیت یا آتش نشانان برای مهار آتش سوزی های صحنه نشان می دهد که در اوایل دهۀ 1920 استودیو ها با کیلومتر ها مساحت حکم خرده شهرهایی در حومه لُس آنجلس را داشتند .

برگرفته از کتاب ظهور هالیوود
اثر داگلاس گومری