پخش جهانی فیلم

پخش جهانی فیلم و صادرات آن

بین سال های 1916 و 1918 نمایندگی های صنعت آمریکا در جهان رشد چشمگیری یافت . برخی از شرکت ها ترجیح می دادند با عقد قرار داد فعالیت های خارجی خود را به نمایندگی ها واگذار کنند ، اما بقیه برای پخش جهانی فیلم شعبه های فرعی به وجود آوردند .

یونیورسال که در اروپای پیش از جنگ تسهیلاتی را برای پخش فیلم به وجود آورده بود شعبه های جدیدی را در خاور دور تأسیس کرد ، و فوکس ترکیبی از نمایندگی ها و شعبات را در اروپا ، آمریکای جنوبی و استرالیا راه اندازی کرد .

هر دو شرکت فیموس پلیرز _ لاسکی و گلدوین از طریق نمایندگی های خود در آفریقای جنوبی ، آمریکای جنوبی ، استرالیا ، اسکاندیناوی ، آمریکای مرکزی و اروپا کار می کردند . گفتنی است که این چهار شرکت بین خود توافق کردند تا به کمک شبکه های منطقه ای تقریبا سراسر جهان را تحت پوشش قرار دهند .

در 1920 صادرات فیلم آمریکا به 000/233/175 فوت رسید که 5 برابر رقم پیش از جنگ بود . از این زمان به بعد صنعت سینمای آمریکا توانست 35 در صد از کل درآمد خود را از منابع خارجی تامین کند .

بنابراین با کاهش شدید قدرت صنعت فیلم فرانسه و ایتالیا ، شرکت های آمریکایی خود را به شکلی بی سابقه در رأس تجارت جهانی یافتند .

دوران سینمای صامت

در سراسر دوران سینمای صامت ، صنعت فیلم آمریکا در فعالیت های خارجی خود از مساعدت وزارت امور خارجه و وزارت امور خارجه و وزارت بازرگانی سود می برد .

سفارتخانه های آمریکا در زمینه ی جمع آوری اطلاعات درباره تجارت تصاویر متحرک از جمله سلایق تماشاگران و شرایط حاکم بر پخش فیلم و اقدامات رقبا همکاری می کردند .

در سال 1927 ویل هیز ، رئیس اتحادیه تجاری صنعت فیلم ( تهه کنندگان و پخش کنندگان تصاویر متحرک در آمریکا ) ، توانست با این استدلال که فیلم ها « فروشندگان پنهان » کالاهای آمریکایی به تماشاگران در سراسر جهان هستند ، کنگره را وادار به تأسیس بخش تصاویر متحرک در وزارت بازرگانی کند .

هیز با طرح مجدد این شعار امپریالیستی قرن 19 که « اول پرچم ف بعد تجارت » ، اعلام نمود که اکنون باید گفت « اول سینما ، بعد تجارت » در واقع ، کاملا ممکن به نظر می رسد که تلاش هالیوود در به رخ کشیدن رفاه مادی عامل موثری در جذب تماشاگران داخلی و خارجی بوده است .

بر گرفته از کتب سینما در چهار گوشه جهان

اثر روث ویسی