سینما

پایان جنگ دوم جهانی چه تلخی هایی در سینما بر جای گذاشت؟

پایان جنگ در سال 1945 اگر چه در تمامی جهان با استقبال مواجه شد ، ولی مؤخره تلخ جنگ سرد را به همراه داشت . در شوروی و اقمار جدید آن ، اشکال مستبدانه به اصطلاح رئالیسم سوسیالیستی دوباره به شدت به هنرمندان تحمیل شدند . در آمریکا که تنش های ایدئولوژیک هرگز از صحنه صنعت سینما غایب نبوده و در سال های جنگ تنها کاهش یافته بود ، موج هیستریک ضد کمونیسم رواج یافت .
در دهۀ 1930 ، زمزمه های رادیکال بسیاری در هالیوود بگوش می رسیدند که توسط مهاجرین اروپایی شدت نیافت ، ولی هیچ فیلمی برای بیان این زمزمه ها ساخته نشد ، نه بدین خاطر که ساخت چنین فیلم هایی غیر ممکن بود ، بلکه سیستم به شدت از نفوذ استودیوها بر تولید فیلم هایی که مخاطبان خاص خود را داشته باشند ، جلوگیری می کرد .

نقد اجتماعی در فیلم های دهۀ 1930 هالیوود به شکل عوام گرایی مثلاً در آقای دیدز به شهر می رود ( 1936 ) و آقای اسمیت به واشنگتن می رود 1939 فرامک کاپرا ) ظاهر شده و یا به طور استعاری در ژانرهایی مانند گانگستری یا وسترن بیان شد ولی در خود هالیوود نبرد اجتماعی شدیدی در گرفت و نویسندگان و اتحادیه های مشاغل سینمایی با سیستمی که در دهۀ 1920 شکل گرفته و همه چیز را در کنترل خود داشت ، ابراز مخالفت کردند .

مسائل صنعتی و سیاسی

مسائل صنعتی و سیاسی با یکدیگر تداخل یافتند . یک دلیل این که شرکت های فیلمسازی در کالیفرنیای جنوبی استقرار یافته بودند ، این بود که در لس آنجلس ( برخلاف سانفرانسیسکو ) اتحادیه ها قدرت زیادی نداشتند و استودیو ها تا مدتی در برابر شکل گیری اتحادیه ها مقاومت کرده و آکادمی علوم و هنرهای سینمایی را به عنوان عرصه ای برای طرح مسائل حرفه ای جایگزین کرده بودند .

ولی کارکنان سیستم از قدرت استودیوها در ثابت نگه داشتن شرایط کار آنها به تنگ آمدند . ستاره ها دربارۀ نحوۀ تنظیم قرار دادشان حقوقی را طلب کردند.نویسندگان به فقدان هر نوع حق تالیف در مورد نوشته هایشان اعتراض کردند.(داستان های پت هوبی اثر اسکات فیتر جرالد همانند نزول پایان نیافته اش آخرین قارون نگاهی شگرف ونو به نقش نویسندگان در هالیوود دارد).

حتی انیماتور های استودیوی دیزنی صنفی راتشکیل داده و در سال 1941 به ادارۀ پدر سالارانۀ استودیو که هیچ گونه استقلالی در کارخلاقانۀ آنها نمی پذیرفت اعتراض کردند.در طول جنگ درگیری های بسیاری در صنعت سینما اتفاق افتاد و در سال1945 در استودیوی برادران وارنر اعتصاب به راه افتاد.
نویسندگان در این درگیری ها متمایزترین نقش(نه لزوما مهمترین نقش)را ایفا کردند.در سال 1936 واقعۀ مهم نمادین روی داد:دادلی نیکولز از دریافت جایزۀ اسکار برای فیلمنامۀ«شاهد» اثر جان فورد خودداری کرد. آنها از لحاظ سیاسی نیز بیش از پیش رادیکال شده و بسیاری به حزب کمونیست پیوستند.(البته بیشتر بعنوان هوادار و نه عضو ).

اتحاد

اتحادآمریکا،برتانیا و شوروی در دوران جنگ این امر را مشروع می ساخت ولی پس از سال 1945 هالیوود(و همۀ کشور )به مواضع دوران پیش از جنگ بازگشت. جریان ضد کمونیسم با اعمال سناتور جو مک کارتی و huac و(کمیته فعالیت های ضد آمریکایی وابسته به مجلس نمایندگان)به نوعی هیستری بدل شد.
در سال 1947 . huac تحت ریاست جی .پارتل توماس توجه خود را معطوف هالیوود ساخت .تعدادی از هنرمندان از جمله آین رند نویسنده(و مهاجر روسی)،سام وود،لئومک کری کارگردان،آدولف منژو رابرت تیلور،گاری کوپر ،رونالد ریگان بازیگر حاضر شدند با این کمیته در مبارزه علیه کمونیسم همکاری کنند، جک وانر و لوئیس ب. مه یر،صاحبان استودیو های وانر و مه یر، از یک طرف مدعی ضدیت باکمونیسم بودند و از طرف دیگر با ایدۀ «لیست سیاه »سوابق نبودند.

کمیته بنابر شواهدی بی پایه تصمیم گرفت از 19 هنرمند هالیوودی که اکثر آنها نویسنده بودند،استنطاق کند. از آنها تنها سوال معروف « آیا شما عضو کمونیست هستند یا بوده اید » پرسیده نمی شد بلکه در مورد نویسندگان ، دربارۀ عضویت شان در صنف نویسندگان نیز سوال می شد .

ده نفر اول احضار شده ، از دادن پاسخی مستقیم به این سوالات امتناع کرده و ادعا کردند که طبق لایحه اصل قانون اساسی ، حق دارند به این سوال پاسخ ندهند و یا هر گونه که خواسته اند به آن پاسخ دهند . یازدهمین نفر ، برتولت برشت ، نمایشنامه نویس آلمانی گفت که به عنوان یک خارجی حس می کند می تواند به این سوال جواب بدهد و هرگز کمونیست نبوده و نیست . او کمی بعد به اروپا بازگشت .

” ده هالیوودی “

ده نفر اول یا ” ده هالیوودی ” _ جان هوارد لاوسن ، دالتون ترومبو ، آلبرت مالتز ، آلوا سبی ، ساموئل اورنیتز ، هربرت بیربن ، آدریان اسکات ، ادوارد دیمیتریک ، رینگ لاردنر ، جز ولستر کول _ به خاطر اهانت به نمایندگان مجلس به دادگاه احضار شده و به یک سال زندان محکوم شدند ( دیمیتریک به خطای خود اعتراف کرده و آزاد شد ) ترومبو ، دیمیتریک ، اسکات ( تهیه کننده دیمیتریک در فیلم Cross fire ) ، کول و استودیو هایشان دچار حریق شدند . همه آنها در لیست سیاه قرار گرفتند و حتی یک لیست سیاه باز بوجود آمد .

مخالفین کمیتۀ فعالیت های ضد آمریکایی که افراد برجسته ای چون ویلیام وایلر ، جان هیوستون ، الکساندر ناکس ، همفری بوگارت ، لورن باکال ، جن کلی و دنی کای سردمدار آن بودند ، هیچ موفقیتی به دست نیاورد . استودیو ها کم کم خود را با خواسته های کمیته فعالیت های ضد آمریکایی تطبیق دادند و به این ترتیب بود که هالیوود انتقام ماجراهای دهۀ 1930 را گرفت .
قضیه به اینجا ختم نشد . قرار دادن افراد مختلف در لیست سیاه در تمامی این دهه ادامه یافت و در سال 1951 به نقطه عطف تازه ای رسید . در این سال تعداد بیشتری از هنرمندان ، اغلب توسط دوستان یا حامیان سابق شان ، متهم شدند . آنها تا سال ها نتوانستند کاری بیابند ، مگر خارج از آمریکا یا با نام مستعار . این وضعیت از هر نظر شرم آور بود و تاثیرات منفی آن تا مدت ها به طول انجامید.

در دنیایی که تصور می شد از امنیت و دموکراسی برخوردار است ، تصویر مضحکی از ارزش های جنگ سرد ترسیم گردید و بازتابی بود از آنچه در سوی دیگر دیوار آهنین اتفاق می افتاد .

برگرفته از سینماهای ملل ، سینماهای فرانسه : هنری مردمی ژینت وینسندو

از من بپرس 2