ویژگی سینمای دوره ی انتقال

دو ویژگی سینمای دوره انتقال را از سینمای دوره قبل آشکارا متمایز می سازد :

شرح ویژگی سینمای دوره ی انتقال  که ، یکی استفاده بیشتر از تدوین ؛ دیگری کاهش فاصله میان دوربین و بازیگران نمایی که سرتاپای بازیگر و نیز فضای بالا و پایین او را نشان می داد ، وجه مشخص سینمای آغازین بود . اما دوره انتقال هنوز آغاز نشده بود که شرکت ویتاگراف استفاده از خط به اصطلاح 9 فوتی را شروع کرد ، به این معنی که رویداد را در فاصله 9 فوتی دوربین بعه صحنه می آورد ؛ به این ترتیب ، بازیگران از مچ پا به بالا در قاب تصویر قرار می گرفتند .

تقریبا در همین زمان ، در فرانسه پاته و شرکت های تابع آن یعنی فیلم دآرته و اس.سی.ا.جی.ال، نیز خط 9 فوتی را پذیرفتند . تا سال 1911 دوربین از این هم نزدیکتر شده بود و نمای سه چهارم رواج یافته بود ، و این همان نمایی است که در سینمای دوره انتقال و در حقیقت در دوره سینمای صامت رواج کامل داشت . فیلمسازان علاوه بر این که دوربین را به بازیگران نزدیکتر کردند ، بازیگران را هم به دوربین نزدیک تر ساختند .

در گذشته نیز بازیگران در فیلم های تعقیب و گریز به دوربین کاملا نزدیک می شدند ، اما در دوره انتقال این کار کاملا رواج یافت و آگاهانه برای افزایش تأثیر دراماتیک به کار گرفته می شد ، چنانکه در یکی از نماهای فیلم تفنگ چیان کوچه پیگ ( گریفیث ، 1912 ) شاهد هستیم . در این نما یک گانگستر در امتداد یک دیوار دزدانه پیش می آمد و آنقدر به دوربین نزدیک می شود که در یک نمای نزدیک متوسط بر پرده دیده می شود . کاهش فاصله میان رویداد و دوربین نه تنها شناخته شدن بازیگران و پیدایش نظام ستاره سازی را ممکن ساخت ، بلکه تأکید هر چه بیشتر بر تک تک شخصیت ها و حالات چهره را نیز امکان پذیر کرد .

تدوین نیز تکامل یافت و برای دو مقصود به کار گرفته شد :

یکی برجسته ساختن لحظات دارای تنش روان شناختی ؛ دیگری نشان دادنم افکار و عواطف شخصیت ها . نمای سه چهارم به تماشاگر امکان می داد که چهره بازیگران را واضح تر از قبل ببیند ، اما فیلمسازان در لحظات اوج به نماهایی باز هم نزدیکتر برش می زدند . هدف از این کار این بود که تماشاگر هر چه بیشتر در معرض عواطف شخصیت ها قرار گیرد ، برخلاف فیلم های آغازین ، مانند سرقت بزرگ قطار ، که از چنین نماهایی صرفاَ برای ایجاد بهت زدگی استفاده می کردند .

مثلا در فیلم تلگرافچی لاندیلی ( گریفیث ،1911 ) دزدها برای دستبرد زدن به تلگراف خانه متصدی آنجا ( بلانش سویت ) را تهدید می کنند . هنگامی که سویت مأیوسانه با ارسال تلگراف کمک می طلبد ، فیلم از یک نمای سه چهارم به نمای متوسط برش می زند تا چهره پراضطراب او را بهتر نشان دهد .

برگرفته از کتاب  تاریخ تحلیلی سینمای جهان