نمایش

نمایش و فرهنگ

نمایش و فرهنگ یا به نوعی به تعریف در ادامه ، سینما را در آغاز پدیده ای علمی و آموزشی می شناختند ، نه رسانه ای تجاری و عامه پسند . خود سینما و قابلیت آن در بازآفرینی حرکت بود که به آن جذابیت می بخشد ، نه محتوای فیلمی که به نمایش در می آمد . در بسیاری کشورها ، دستگاه های نمایش تصاویر متحرک اول بار در نمایشگاه های بین المللی و علمی به تماشا گذاشته می شدند .

شرکت ادیسون بر آن بود که کینه توسکوپ خود را برای اولین بار در نمایشگاه جهانی شیکاگو در سال 1893 به نمایش بگذارد، اما نتوانست آن را به موقع آماده کند . و در سال 1900 ، در نمایشگاه جهانی پاریس چندین مکان به دستگاه های تصویر متحرک اختصاص یافته بود .

نمایش = برنامه تفریحی و فرهنگی

دیری نپایید که نمایش فیلم به جزئی از برنامه های تفریحی و فرهنگی ، که پیدایش سینما پدید آمده بودند تبدیل شد ؛ و نمایش فیلم تنها در میان عامه مردم مقام مهمی نداشت ، بلکه در میان فرهیختگان جامعه نیز منزلتی داشت . با وجود این ، ایجاد سالنهای مخصوص نمایش فیلم در ایالات متحده تا 1905 میسر نشد ، و در دیگر کشورها این مهم از این هم دیرتر به انجام رسید.

در آمریکا ، فیلم ها در تماشاخانه های واریته نشان داده می شد ، و تا آغاز قرن بیستم تماشاگران نسبتا مرفهی که حاضر بودند برای سرگرمی عصرانه یا شبانه خود 25 سنت بپردازند می توانستند به تماشای فیلم بنشینند . نمایش دهندگان سیار ، که همراه با موضوعات علمی سخنرانی نیز می کردند ، با پروژکتورهای خود به همه جا سفر می کردند و در کلیساهای محلی و تالارهای اپرا به نمایش فیلم می پرداختند . اینان در مرکز شهرهای بزرگ از هر تماشاگر دو دلار دریافت می کردند که برابر بود با قیمت بلیط تئاتر در برادوی .

ولی برای تماشای فیلم مکان های ارزانتر و عمومی تری نیز وجود داشت ، که چادرهای نمایش فیلم از آن جمله بودند ؛ این چادرها در شهر بازی ها و کارناوال ها برپا می شدند . گاهی هم مغازه ها در حقیقت صورت ابتدایی نیکل اُدئون هایی بودند که بعدها شهرت بسیار یافتند .

بنابراین می توان گفت که تماشاگران سینما در ایالات متحده به طبقه خاصی تعلق نداشتند و بسیار نامتجانس بودند . نمایش فیلم در انگلستان نیز مانند غالب کشورهای اروپایی از همان الگوی آمریکا تبعیت می کرد ، به این معنی که نخستین مکان های نمایش شهرهای بازی و تماشاخانه ها و فروشگاه های بلا استفاده بودند . نمایش دهندگان سیار با تبدیل فیلم به یکی از جاذبه های مهم مکان های تفریحی ، نقش مهمی در معرفی این رسانه جدید به عموم مردم داشتند .

از آنجا که در انگلستان مشتریان اصلی تماشاخانه ها از طبقه کارگر بودند ، تماشاگران اولیۀ سینما در این کشور ، در مقایسه با آمریکا ، از نظر طبقاتی متجانس تر بودند ، و این مسأله درباره دیگر کشورهای اروپایی نیز صادق بود.

فیلم در هر جا که به نمایش در می آمد و هر کسی که آن را می دید ، در هرحال ، نمایش دهنده برمعنایی که فیلم القا می کرد همان قدر تأثیر داشت که تولید کنندۀ آن .

نمایش در سال های 4-1903 ؛

تا زمان پیدایش فیلم های چند نمایی و رواج یافتن میان _ نوشتار در حدود سال های 4_ 1903 ، تولید کنندگان فیلم ها را به طور مجزا تولید می کردند ، و نمایش دهندگان بودند که ترتیب اجزای نمایش را تعیین می کردند و فیلم های تک نمایی به آنها امکان میداد که درباره ترتیب نماها و گنجاندن مواد دیگر ، مانند اسلاید و نوشتار ، در میان نماها تصمیم بگیرند .

در برخی دستگاه های نمایش با ترکیب نمایش تصویر متحرک و یک استریوپتیکون ( نوعی دستگاه نمایش اسلاید که می شد با آن نوعی دیزالو ایجاد کرد stereopticon ) یا دستگاه نمایش اسلاید این کار تسهیل نیز شده بود ، و در نتیجه نمایش دهنده می توانست به راحتی نمایش فیلم و اسلاید را با هم توأم کند .

نمایش خاص در همان دوران توسط ادن موسه

در شهر نیویورک ، اِدن موسه با استفاده از اسلاید و بیش از 20 فیلم از تولید کنندگان مختلف نمایش خاصی از جنگ اسپانیا _ آمریکا ترتیب داد .

هنگامی که سیسیل هپ ورث هنوز عمدتا به نمایش فیلم می پرداخت ، پیشنهاد کرد در میان فیلم ها اسلاید به نمایش درآید و هر مجموعه کوچکی از فیلم و اسلاید به بخش مجزایی تبدیل شود و میان این بخش ها با مواد کلامی ( نوشتار یا گفتار ) پیوند برقرار گردد .

هنگامی که پروژکتور های چنان تکامل یافتند که می توانستند فیلم های طولانی تر از 50 ثانیه را به نمایش درآورند ، نمایش دهندگان امکان یافتند چندین فیلم را به هم بچسبانند و برنامه هایی دربارۀ موضوعات خاص پدید بیاورند . نمایش دهندگان نه تنها در جنبه های بصری برنامه های خود دخالت می کردند ، بلکه انواع صداها را نیز به آنها می افزودند ، زیرا برخلاف عقیدۀ عموم ، سینمای صامت هیچ گاه واقعا صامت نبود .

همه فیلم هایی که در تماشاخانه های واریته نشان داده می شدند دست کم با موسیقی همراه بودند و این موسیقی ممکن بود با یک پیانوی ساده یا یک ارکستر کامل به اجرا درآید . نمایش دهندگان سیار همراه با نمایش فیلم یا اسلاید برای جمعیت سخنرانی می کردند ، و سخنان آنها می توانست به تصویر معنایی بدهد که با آنچه سازندگان فیلم در نظر داشتند به کلی متفاوت باشد .

برخی نمایش دهندگان حتی همراه با نمایش فیلم جلوه های صوتی ایجاد می کردند ، مانند صدای سم اسب یا شلیک گلوله ؛ و گاهی هم بازیگرانی که در پشت پرده قرار می گرفتند به اجرای گفتگو می پرداختند .
سینما تا پایان نخستین دهۀ عمرش ، خود را در مقام پدیده ای نوظهور و جالب توجه تثبیت کرده بود ، پدیده ای که در زندگی پرتب و تاب قرن 20 تنها یکی از چندین پدیدۀ نوظهور بود .

اما این رسانه نوخاسته در زمینۀ اصول بیان و روش های قصه گویی هنوز به شدت به رسانه های قدیمی تر وابسته بود ، مثلا به روش هایی که در « دستگاه های نمایش برای یک نفر » معمول بود ، افزون بر این ، سینما از نظر مکان نمایش نیز مستقل نبود و به نمایشگاه ها و تماشاخانه های واریته متکی بود .

اما سینما در دهۀ بعد توانست گام هایی چنان بزرگ به پیش بردارد که سرانجام به رسانۀ توده ای قرن 20 تبدیل شود ، رسانه ای با قواعد و قالب های بیانی و ساختار صنعتی و مکان های نمایش خاص خود .

برگرفته از کتاب تاریخ تحلیلی سینمای جهان