نمایش

نمایش فیلم از همان آغاز

روش معمول نمایش فیلم از همان آغاز عبارت بود از قرار دادن دستگاه نمایش در عقب سالن و افکندن تصویر بر روی پرده به صورت مخروطی نورانی که از بالای سر تماشاگران می گذشت .

اما گاهی تلاش هایی صورت می گرفت که روش های دیگری برای نمایش فیلم ابداع شود . مثلا در 1909 ، شرکت آلمانی مستر برای نمایش فیلم های رنگی موسوم به الباسترا از روش پیچیده ای مرکب از چند آینه استفاده می کرد .

در این روش ، تصویر از اتاقک نمایشی که در زیر کف سالن نمایش تعبیه شده بود بر پرده ای با پوششی بسیار نازک می تابید . از آنجا که پرده شفاف بود ، می شد تصاویر را بر پشت آن نیز بیفکنند .

اما این روش ، که نمایش از پشت ( بک پروجکشن ) نامیده می شد به فضای زیادی نیاز داشت و از همین رو به ندرت در نمایش های عمومی به کار می رفت . نمایش از پشت بعدها در عصر سینمای ناطق ، در هنگام فیلمبرداری به عنوان روشی برای خلق یکی از جلوه های ویژه به کار گرفته شد .

استفاده از این تدبیر به بازیگران امکان می دهد در استودیو در مقابل مناظری که قبلا فیلمبرداری شده اند و پس زمینه تصویر را تشکیل می دهند به ایفای نقش بپردازند .

در تمام دوره سینمای صامت ، دستگاه های نمایش ، خواه آنها که با دست به حرکت در می آمدند و خواه آنها که با نیروی برق کار می کردند ، سرعتشان قابل تغییر بود ، و این به نمایش دهنده امکان می داد که سرعت دستگاه نمایش را با سرعت دوربین فیلمبرداری هماهنگ کند .

سرعت دوربین در هنگام فیلمبرداری ، حساسیت فیلم خام و ماهیت رویدادی که ضبط می شد .

در سال های قبل از 1920 ، متصدیان نمایش فیلم برای این که حرکت شخصیت ها را بر روی پرده طبیعی جلوه دهند ، فیلم را با سرعت های متفاوت به حرکت در می آورند ، و سرعت متداول بین 14 تا 18 قاب در ثانیه بود .

( برای اینکه در هنگام نمایش فیلم با سرعت نسبتا کم ، اثر چشمک تصویری پدید نیاید ، از آغاز قرن 20 از یک شاتر سه تیغه ای که در طول نمایش هر قاب فیلم سه بار باز و بسته می شد استفاده می کردند  ) اما به طور کلی ، سرعت متوسط فیلم رفته رفته افزایش می یافت تا این که سرانجام در پایان عصر سینمای صامت به 24 قاب در ثانیه رسید ؛ و این همان سرعتی بود که در عصر صدا به عنوان سرعت معیار پذیرفته شد .

سرعت های کمتر یا بیشتر از این گه گاه برای فیلم های آزمایشی رنگی و نیز فیلم های غیر حرفه ای به کار گرفته می شد .

کیفیت نمایش از نوع منبع نور مورد استفاده بسیار تأثیر می پذیرفت . قبل از این که استفاده از لامپ های قوسی همه گیر شود ، روش معمول برای تولید نور در پروژکتور ، حرارت دادن یک قطعه آهک یا ماده ای مشابه تا رسیدن به مرحله تابش نور سفید بود .

کیفیت نوری که به دست می آمد به نوع و کیفیت سوختی بستگی داشت که برای حرارت دادن به کار می رفت . سوخت های معمول عبارت بودند از گاز زغال سنگ و اکسیژن یا مخلوط اتر و اکسیژن .

استیلن نیز مدت کوتاهی به عنوان سوخت به کار می رفت ، اما به دلیل این که نوری ضعیف و بویی نامساعد تولید می کرد استفاده از آن چندان نپایید .