نمایش مستندهایی برای نشان دادن یک چهره واقعی از ایران

نمایش مستندهایی برای نشان دادن یک چهره واقعی از ایران

به گزارش از من بپرس، برنامه ای با عنوان «دورهمی فیلم ‌های مستند ایرانی» که هدف خود را نمایش چهره ای واقعی از ایران و پرهیز از سیاه نمایی بیان کرده، در کانادا برگزار می شود.

در این برنامه قرار است ۶ فیلم از آثار  مستندسازانی چون محسن خان ‌جهانی، مهدی گنجی، ارسلان براهنی و سیف ‌الله صمدیان در دانشگاه مک ‌گیل (مونترال کانادا) نمایش داده شود.

دست اندر کاران این برنامه که به همت رسانه «هدهد» کانادا برگزار می ‌شود، هدف خود را نمایش چهره‌ ای واقعی ‌تر از ایران با پرهیز از سیاه ‌نمایی در حوزه‌ های فرهنگی و اجتماعی بیان کرده اند.

محمد راد مدیرمسئول هدهد ضمن اشاره به کمبود امکانات و عدم همراهی برخی مؤسسات در مونترال کانادا گفته با تمام این نواقص تصمیم گرفته شد این برنامه یا آن طور که خود او گفته «دورهمی» آغاز شود.

این مقام مسئول در رسانه هدهد اظهار امیدواری کرده که این دورهمی بتواند در آینده در ابعادی بزرگتر و با نام جشنواره برگزار شود.

از جمله افراد و چهره هایی که در برگزاری «دورهمی فیلم ‌های مستند ایرانی» به عنوان حامی فعالیت داشته اند می توان به دکتر فرشید سادات‌ شریفی، پژوهشگر حوزه معنای زندگی در ادبیات و سینما، دکتر امیر گنجوی، مدیر مرکز فرهنگی فونیکس و نیز ارسلان براهنی و محسن خان‌ جهانی از فیلم سازان ایرانی مقیم خارج نام برد.

طبق اعلام برگزارکنندگان این برنامه، فیلم ها و زمان نمایش آنها به این ترتیب خواهد بود:

۵ ماه جون

مستند هفتاد و شش دقیقه و پانزده ثانیه با کیارستمی؛ به کارگردانی سیف‌ الله صمدیان. این فیلم در اولین سالمرگ عباس کیارستمی و در نکوداشت او پخش خواهد شد.

۱۱ ماه جون

مستند انتهای خیابان پاستور؛ به کارگردانی جعفر محمدی و محسن خان ‌جهانی

۲۶ ماه جون

مستند من می‌ خوام شاه بشم؛ به کارگردانی مهدی گنجی

۱۷ ماه اوت

مستند سه‌ گانه در غربت؛ به کارگردانی ارسلان براهنی

۲۴ ماه اوت

مستند برد – برد؛ به کارگردانی محسن خان ‌جهانی

گفتنی است ششمین فیلم این دورهمی با عنوان «کلاه شیشه ‌ای» ماه سپتامبر نمایش داده می شود.

در پایان لازم به یادآوری است که در سال های اخیر گلایه مسئولان کشورمان از برخی از فیلم سازان به خاطر نشان دادن چهره غیر واقعی از ایران به بحثی ثابت تبدیل شده است.

آنها نشان دادن کاستی ها و کمبودهای موجود در عرصه های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی مخصوصاً فقر و مسائل مربوط به زنان در آثار برخی فیلم سازان را سیاه نمایی در این عرصه ها می دانند. این در حالی است که فیلم سازان عموماً از این اتهام اعلام برائت کرده و کار هنرمند را نشان دادن مسائل و مشکلات به قصد اصلاح ذکر کرده اند.