نقش اصلاحات در سینمای جمهوری چهارم

نقش اصلاحات در سینمای جمهوری چهارم و نگاهی دیگر بر این ماجرا

سینمای جمهوری چهارم نیز مانند رژیم سیاسی کشور کار خود را با اصلاحات آغاز کرد . انجمن ملی سینما ( CNC ) که در سال 1946 تأسیس شد و کار COIC را ادامه و بسط داد سینمای فرانسه را بر شالوده ای جدید بنیاد نهاد. که عبارت بود از اصل نظارت محدود دولت بر سینما، وضع مالیات بردرآمد فروش بلیت، و کمک به سینمای « غیر تجاری » که در بلند مدت حیات آن را تضمین کرد.

کوشش های قابل توجهی نیز در راه بازسازی و تجهیز سالن های سینمای کشور صرف شد. در زمینۀ فرهنگ سینما نیز باید گفت که نهضت آزادی بذر سینمای مدرن را افشاند که با آغاز جنبش سینه کلوب همراه بود. این جنبش در پرتوی حمایت آندره بازن ، تأثیر گذارترین ناقد سینمای فرانسه ، پاگرفت.

بازن کاتولیک در ایدک تدریس می کرد و در گروه کمونیستی Travail et Culture فعالیت داشت که دانش سینما را به مردم طبقۀ کارگر معرفی کرد. او همچنین در بسیاری از نشریات ؛ از جمله L, Ecran francais , Esprit ، نقدهای سینمایی قاطعی نوشت.

کمک به تاسیس کایه دو سینما

بازن در سال 1951 به تأسیس کایه دو سینما کمک کرد که خیلی زود به تریبون آزاد فرانسوا تروفو ، ژاک ریوت ، اریک رومر ، و ژان لوک گدار ، یعنی همان کارگردانان آیندۀ موج نو ، تبدیل شد ( البته بازن همیشه با نظرات آنها موافق نبود ) اما علیرغم این آغاز نو ، ساختارهای کهنه بار دیگر چهره نمودند و صنعت سینمای فرانسه خیلی زود با مشکلاتی چند روبرو شد که مهم ترین آنها ورود دوبارۀ فیسلبم های آمریکایی به بازار فرانسه بود.

توافق نامه های تجاری بلوم _ بیرن ( 1946 ) که بخشی از تسویۀ دینی که ایالات متحد در زمان جنگ بردوش فرانسه گذاشته بود به شمار می رفت وضع را بدتر کرد ، به این ترتیب که در قبال صادرات کالاهای لوکس فرانسوی به ایالات متحد میزان واردات فیلم های آمریکایی را افزایش داد.

البته در پایان تعادلی میان فیلم های آمریکایی و فرانسوی برقرار شد که با دوران پیش از جنگ تفاوت چندانی نداشت و تقریباً با ظرفیت تولید فیلم در فرانسه هماهنگ بود. در واقع تولید فیلم در فرانسه به یاری تولید مشترک با کشورهای مختلف ( مخصوصاً با ایتالیا ) در اوایل دهۀ 1950 به همان میزان متوسط 100 تا 120 فیلم در سال رسید.

ثبات سینمای فرانسه در دهه..

از اواخر دهۀ 1940 تا اواخر دهۀ 1950 دورۀ بیشترین ثبات و محبوبیت سینمای فرانسه به شمار می رود . در سال 1957 میزان تماشاگران فیلم های فرانسوی به 400 میلیون نفر رسید ، و تا دهۀ 1960 تلویزیون رقیب در خوری برای آن به شمار نرفت .

صنعت سینما سازماندهی بهتری پیدا کرد واستودیوها به امکانات پیشرفته تر مجهز شدند،و می توانستند از ذخیرۀ انبوه سینماگران حرفه ای و بسیار ماهر که بسیاری از آنها کار خود را در دهه های 1920 و 1930 آغاز کرده بودند بهره بگیرند.

الکساندر تراونر،ژان دوبون،لئون بارساک،ماکس دویی،و ژورژ واکه ویچ دکور های قابل توجهی ساختند. دکور هایی که یا به بناهای باروک شبیه بودند(مانند آن جه در فیلم چرخ و فلک 1950 ،اثر افولس ،می بینیم) ویا بسیار سبک گرایانه بودند(مانند آن چه در فیلم مانور های بزرگ 1955،اثر کولر می بینیم). فیلمبردارانی چون هانری آلکان،آرمان تیرار،و کریستین ماتراس خواهان بسیار داشتند و فیلمبرداری ظریف و عالی آنها یکی از شاخص های چیزی به شمار می رفت که بعد ها«سنت کیفیت» نام گرفت.

اورنش ومیشل اودیار

فیلمنامه نویسان همان سنت حاضر جوابی های ترو چسبان پیش از جنگ را ادامه دادند،پره ور چند فیلمنامه نوشت،اما دور دور ژانسن،ژان اورنش پیر بوست و میشل اودیار بود.

اورنش و بوست که در اقتباس ادبی مهارت بسیار داشتند بعد ها با سنت کیفیت پیوند خاص یافتند. برخی از کارگردانان پیش از جنگ(کلر،دوویویه،رنوار،کارنه،افولس) در کنار آنهایی که در خلال جنگ به شهرت رسیده بودند،مخصوصا ژاک بکر(آخاین حربه،1942،گوپی سرخ دست 1943،زینت 1945) اوتان-لارا،کریستین- ژاک ،کلوزو،و کلمان فعالیت خود را از سر گرفتند.

فرانسواتروفوی جوان در مقاله ای با عنوان«گرایش خاص سینمای فرانسه»که در سال 1954 در کایه دو سینما به چاپ رساندظاهر غلط انداز و کمال فنی این سینما را در کنار خاستگاه های ادبی آن به باد انتقاد گرفت. این مقالۀ بد نامبر تاریخچه هایی که در باب این دوره نوشته شد تاثیری ماندگار داشت،اما نتایج آن نیاز به بررسی دوباره دارد.

اکنون نگاهی به گذشته نشان می دهد که شایسته تر آن است که رسیدن سینمای فرانسه به اوج ثبات و کمال و به طور خلاصه به مرحله کلاسیسم خود را به جای رد کردن ستایش کرد و بیشتر مورد کاوش قرار داد.