نسبت ابعاد و اندازه و شکل قالب در فیلم

نسبت ابعاد و اندازه و شکل قالب در فیلم 35 میلیمتری

اندازه و شکل قالب در فیلم 35 میلیمتری در تمام دوره سینمای صامت عملا هیچ تغییری نیافت : طول هر قاب 23 میلیمتر ( کمتر از یک اینچ ) و عرض آن 18 میلیمتر بود .

فاصله میان قاب ها چنان بود که هر یک فوت فیلم 16 قاب را شامل می شد . این اندازه ها تا به امروز ثابت باقی مانده اند و اندازه های معیار به شما می آیند .

در هنگام نمایش فیلم نسبت میان طول و عرض در حدود 31/1 تا 38/1 به 1 بود . با ظهور صدا ، اندازه قاب اندکی تغییر یافت تالبۀ صورتی در حاشیه آن قرار گیرد ، اما نسبت ابعاد نمایش همان نسبت تقریبی 4×3 باقی ماند _ تا این که در دهه 1950 روش های پرده عریض ظهور کرد و نسبت ابعاد تغییر یافت .

البته در دوره صامت نیز تلاش هایی برای تغییر اندازه و شکل قاب تصویر صورت پذیرفت .

گاهی دو طرف قاب را با ماسک می پوشاندند تا تصویری مربع شکل حاصل آید _ چنانکه در فیلم تابو (1931 ) ، ساخته مورنائو ، شاهد هستیم _ در سال 1927 هانری کریتیان فرانسوی نخستین روش آنامورفیک ( به نام هیپرگونار ) را ابداع کرد.

در این روش ، تصویر به وسیله عدسی دوربین فشرده می شود تا تصویری عریض تر را در چارچوب قاب تصویر بگنجاند ، این تصویر سپس در هنگام نمایش فیلم بر روی پرده عریض بازو گسترده می شود .

این روش مرحله ای بود که سرانجام به سینما سکوپ و دیگر روش های آنامورفیک منتهی شد که در دهه 1950 ادامه یافت . از دیگر تجربه هایی که در این زمینه صورت پذیرفت ، مگناسکوپ ( 1926 ) بود که از پروژکتور هایی با عدسی های زاویه باز و دستگاه هایی برای استفاده از چند پروژکتور به طور همزمان ، سود می جست .

حتی در سال 1900 رائول گریموین _ سانسون کوشیده بود ده پروژکتور 70 میلیمتری را چنان با هم به کار اندازد که یک تصویر پانورامای 360 درجه ای که دور تا دور تماشاگران را فرامی گرفت پدید آورند .

روش مشهورتر ( که عمرش به همان اندازه مگناسکوپ کوتاه بود ) پُلی ویژن نام داشت ، که در یکی از فصل های فیلم ناپلئون (1927 ) ، اثر ابل گانس ، به کار گرفته شد . در این فصل سه نوار فیلم به طور هم زمان برروی یک پردۀ سه تکه افکنده می شدند و تصویری واحد پدید می آوردند .