معرفی برخی از نویسندگان معروفی که از مدرسه اخراج شدند

کدام نویسندگان معروف از مدرسه اخراج شدند؟

احساسات برخی از ما نسبت به مدرسه کاملا در حال تغییر است. اخیراً هم به مرور کم می شود و تکالیف خوفناک از راه خواهند رسید. ممکن است همین حالا هم از آن زده شده‌ باشید. با تمام این تفاسیر می ‌دانیم که مدرسه و درس خیلی ارزشمند است.

ولی این واقعیت وجود دارد که شخصیت ‌های ادبی معروفی هم وجود دارند که به علل گوناگونی مدرسه را نیمه کاره رها کرده ‌اند یا از آن اخراج شده ‌اند. امکان دارد در رابطه با شماری از آن ‌ها هم شنیده باشید: مارک تواین، جک لندن، ویلیام فاکنر، هارپر لی، اسکات فیتزجرالد و … ولی اکنون قرار است یک لیست از افراد عصر حاضر در این مورد را معرفی کنیم.

در ادامه یک لیست از نویسندگان برجسته ای وجود دارد که مدرسه را ترک نموده اند، مرخصی گرفتند یا بیرون انداخته شدند و به هنرمندان روشنفکر تبدیل شدند.

شرلی جکسون

جکسون در دانشگاه روچستر قبول شد و مدتی هم در کلاس۱۹۳۸بود تا این که در سال دوم درس را کنار گذاشت. ممکن است ترک تحصیل کلمه قشنگی نباشد؛ در اصل نمراتش آنقدر ضعیف بود که از او خواستند که دانشگاه را ترک کند. راث فرنکلین در بیوگرافی جکسون نوشته است که این نویسنده می ‌گوید اخراج شده است زیرا در سر کلاس ‌ها حاضر نمی شده، به این دلیل که از آن‌ ها بدش می آمده. وی سال بعد را به نوشتن سپری کرده و خودش را مجبور نموده که روزی دست کم هزار کلمه بنویسد.

زمانی که برای پذیرش در دانشگاه سیراکیوس آماده شد، این اقدام را با قصد تبدیل نوشتن به تخصصش انجام داد. جکسون در سپتامبر۱۹۳۷در دانشگاه قبول شد، خیلی زود مسیرش را پیدا کرد، کارهایش را منتشر نمود و در۱۹۴۰فارغ التحصیل از این دانشگاه شد.

ساموئل آر. دیلنی

یکی از مهم ترین افراد نویسندگانی که کالج را بعد از فقط یک سال و نیم‌ تحصیل کنار گذاشت و هر چند پس از آن به عنوان یک استاد دانشگاه برای تدریس در چندین مدرسه سطح بالا از جمله دانشگاه ماساچوست، کورنل و تمپل برگشت. در سال۲۰۱۱وقتی که یک خبرنگار از او سوال کرد به چه علت ترک تحصیل کرد، دیلنی جواب داد: «به قدر کافی باهوش نبودم.» ولی واقعاً با در نظر گرفتن هوش او در نویسندگی این واقعیت نداشت.

وی این گونه ادامه داد: «منظورم این بود که من نظم یا استعداد سازمان ‌یافته ای نداشتم. من استعداد مطالعه را داشتم. حقایق و تاریخ‌ ها را جمع می ‌کردم. ولی برای موفق بودن در کالج باید توانایی مدیریت زمان را داشته باشی؛ که من موفق نشدم این کار را انجام دهم تا خودم را نجات دهم.

من یک موضوع را شروع می ‌کردم و چند دقیقه بعد بر روی موضوع دیگری تمرکز می کردم. مدتی طول کشید تا متوجه شدم اگر یک معلم مرا کنار می ‌کشید و به می ‌گفت: «بیا صحبت کنیم، به این صورت باید این کار را انجام دهی» شاید متوجه می شدم که چگونه از این مساله به سلامت عبور نمایم. ولی هیچ فردی این کار را انجام نداد.»

کورمک مک‌ کارتی

حتی اگر یکی از رمان ‌های مک‌ کارتی را مطالعه کرده باشید باید اطلاع داشته باشید که او هیچ کاری را نیمه کاره انجام نمی ‌دهد بلکه در بیشتر مواقع احتمال دارد آن کار را دو برابر انجام دهد. پس ممکن است تعجب نکنید اگر متوجه شوید که وی فقط یک بار از دانشگاه تنسی ترک تحصیل نکرده است، بلکه دو مرتبه این کار را انجام داده است. بار نخست در سال ۱۹۵۳برای پیوستن به نیروی هوایی که چهار سال بعد از آن جا بیرون انداخته شد و دومین مرتبه که برای درس خواندن در رشته فیزیک و مهندسی به دانشگاه رفت و فقط دو سال بعد از آنجا بیرون آمد. بر اساس «خواندنِ کورمک مک‌ کارتی» نوشته ویلارد گرین ‌وود، در مدت زمان دومین حضور او در کالج بود که مک‌ کارتی شیوه نقطه ‌گذاری متمایز خود را پرورش داد.

فرن لبوویتز

فرن لبوویتزِ شوخ طبع یک دانش‌آموز بی انضباط بود. او در مصاحبه ای که با رادیو سی ‌بی ‌سی انجام داد گفت یکی از علت هایی که تکالیفش را در دبیرستان درست انجام نمی ‌داد این بود که بیش از اندازه سرگرم مطالعه بود و بیشتر به این دلیل از کلاس اخراج می ‌شد.

«کتابی که در حال مطالعه بودم را پشت کتاب درسی قرار می دادم… در مدرسه‌ گرامر به دفعات از کلاس درس بیرون انداخته شدم زیرا داشتم کتاب جیمز تربر را می ‌خواندم و نمی ‌توانستم جلوی خنده ام را بگیرم. واقعا کتاب جیمز تربر را نمی توان پنهانی مطالعه کرد.»

دوریس لسینگ

دوریس لسینگ، عنوان دار جایزه نوبل، به سختی حتی دوره دبیرستان را آغاز کرد. وی به یک مدرسه دخترانه مذهبی کاتولیک رفت که از آن به شدت متنفر بود و در پایان اجازه داده شد که در سیزده سالگی به خانه بازگردد تا به یک مدرسه شبانه ‌روزی برود. این مدرسه بهتر بود ولی لسینگ از آن هم بدش می آمد و پس از مبتلا شدن به بیماری سخت التهاب ملتحمه از ادامه تحصیل باز ماند. در سن چهارده سالگی بود که او برای همیشه ترک تحصیل کرد.

لوییس لوری

نویسنده ‌ی آینده ‌ی «بخشنده» که در سال۱۹۵۴به دانشگاه براون آمریکا رفت، پس از سال دوم در سن نوزده سالگی از دانشگاه ترک تحصیل کرد تا با یک افسر ارتش نیروی دریایی ازدواج نماید. وی در کتابش می‌ نویسد: «آن زمان زنان از این کارها می ‌کردند.» چند سال بعد، وقتی چهار فرزند داشت و با وجود کارهای زیاد، تصمیم گرفت که درسش را ادامه دهد تا مدرکش را بگیرد و تحصیلات خود را تکمیل کند.

او می نویسد: «فرزندانم در ایالت مِین بزرگ شدند. من همبعد از مدت ها به کالج دانشگاه مین جنوبی برگشتم، مدرک خود را گرفتم، تحصیلات تکمیلی ‌ام را به پایان رساندم و سرانجام نوشتن به صورت حرفه ‌ای را آغاز کردم، کاری که از دوران بچگی آرزوی آن را داشتم.»

جکی کالینز

پدر و مادر جکی کالینز، نویسنده رمان ‌های پرطرفدار عاشقانه، وی را به یک مدرسه دخترانه بردند. او در سال۲۰۱۲در یک مصاحبه که انجام داد عنوان کرد:‌ «من همانند دخترهای دیگر نبودم. یک دوست خوب داشتم که چند سالی از من بزرگ‌ تر بود که هر چیزی را که در حال حاضر بلد هستم را از او یاد گرفته ‌ام. و سایر دانش آموزان فقط یک مشت دختر کوچولوی احمق بودند.» وی مشکلات بسیاری را پشت سر گذاشت: نوشتن و فروش ادبیات جنسی، سیگار کشیدن و در در نهایت در سن پانزده سالگی اخراج شد.

در واکنش به این اخراج شدن وی لباس مدرسه ‌اش را درون رودخانه تیمز انداخت. بعد از آن به هالیوود رفت تا به خواهرش بپیوندد، مدت کوتاهی با مارلون براندو ارتباط برقرار کرد، کارنامه بازیگری کوتاهی داشت و بلافاصله به نویسندگی پرداخت. نخستین کتاب او در سال۱۹۶۸به یک کتاب پرفروش تبدیل گردید و همه ی کتاب ‌هایی که بعد از آن نوشت هم پرفروش شدند.

توبیاس ولف

توبیاس ولف مجبور شد که توصیه‌ نامه‌ های خود را برای وارد شدن به مدرسه هیل که یک مدرسه خصوصی در پنسیلوانیا بود را جعل نماید. وی موفق شد به آن مدرسه وارد شود ولی مدت ها بعد اخراج شد؛ به علت هایی مانند«موفق نشدن در اخذ نمرات مناسب، داشتن اتاق نامرتب به صورت دائم و خوردن چیپس سیب‌ زمینی زمانی که از پنجره آویزان شده بود».

هر چند در۱۹۹۰همین مدرسه به او مدال افتخاری داد. رمان «مدرسه قدیمی» ولف به صورت عمده بر مبنای تجربیات وی از مدرسه هیل نوشته شده است و به احتمال زیاد هم عکس روی جلد آن مربوط به سالن ناهارخوری آن می باشد.