مضامین متحرک سازی در سینما

مضامین و قراردادها

آیا متحرک سازی را باید با توجه به مضامین ویژه آن تعریف کرد ؟ برخی از مفسران « خلق توهم حیات » را اساسی ترین استعاره متحرک سازی دانسته اند . دیگر مضمون مکرر این ژانر ، نمایش انیماتور ها ( یا جانشین نمادین آنها ) در کارتون است . در آمیختگی و آشفتگی میان جهان فیلم و جهان « واقعی » انیماتور و مخاطب فیلم از دیگر مضامین غالب این ژانر است .

از کارتون ها می توان تعریفی فرهنگی نیز به دست داد . غالب افراد کارتون را ژانری خنده دار و فکاهی و عمدتا مخصوص کودکان می دانند ، و در واقع نیز کودکان همواره مهم ترین مخاطبان کارتون به شمار رفته اند . اما متحرک سازی فقط شامل کارتون نیست ، و نباید فراموش کرد که کارتون های کلاسیک نه فقط برای مخاطبان خردسال ، بلکه برای کل مخاطبان سینما ساخته می شد . از این رو در تعریفی فرهنگی از متحرک سازی باید نوع شوخی موجود در آن ، ارتباط آن با جادو و ماورالطبیعه ( مخصوصا در دوره آغازین ) و کارکرد آن به مثابه منبع فرآیندهای روان شناختی همچون خیال و بازگشت به گذشته در کودکان را مد نظر داشت .

صنعت

کارتون که در واحد های تخصصی ( استودیوها یا کارگاه های هنری ) تولید می شد خیلی زود جایگاه خاصی در برنامه سینماها پیدا کرد . کارتون آن بخش از برنامه سینماها به شمار می رفت که نه به « واقعیت » ( فیلم های خبری و مستند ) و درام های انسانی ( فیلم های سینمایی ) ، بلکه به شوخی ، داستان ها و صحنه های اسلپ استیک ، حیوانات قهرمان ، و رخدادهای خیالی می پرداخت که همگی به وسیله نقاشی یا عروسک های خیمه شب بازی شکل می گرفتند .

ترفند های سینمایی و متحرک سازی
دونالدکرافتون