مستند سازی در بریتانیا

مستند سازی در بریتانیا و کشور های دیگر

در بریتانیا نیز همانند کشورهای دیگر ، مستندسازی در بخش های نوپا از پویایی بیشتری برخوردار بود . احیاء مستند توسط سینمای آزاد به تحقق رسید . این اصطلاح که توسط منتقد و فیلمساز جوان لیندسی آندرسن ابداع شده بود ، به فیلم های نوگرای بریتانیا و دیگر کشورها اطلاق می شد .

از جمله این گونه آثار در انگلستان می توان به مامان اجازه نمی دهد (1956) ، کارل رایتس و تونی ریچارد سن که در یک کلوب جاز فیلمبرداری شده بود و هر روز به جز کریسمس ( 1957 ) ، خود آندرسن اشاره کرد که دربارۀ مردمانی بود که در طول یک روز فرضی در بازار باغ کونت شرکت داشتند .

صحنه پردازی تئاتر

این فیلم از روش های صحنه پردازی تئاتر گونه ای که در فیلم های داستانی به کار می رفت ، اجتناب داشت ، اگر چه کاملاً عاری از آن نبود . این مستندها از انتزاع دوری می کردند و از سبک ملموس تری برخوردار بودند . که بیشتر با شخصیت و روانشناسی فردی ( هم فیلمساز و هم سوژه های فیلم ) تطبیق داشت .
از جمله فیلم های مورد نظر آندرسن می توان به خوان حیوانات ( 1949 ) دربارۀ کشتارگاهی در پاریس اشاره کرد . همانطور که اریک بارنو ( 1974 ) در این مورد اظهار داشته است ، به نظر می رسد « این فیلم ها زیبایی خاص کابوس ها را دارند . »
« در بووری » ( 1956 ) لیونل روگیسن به دائم الخمرهایی می پردازد که در محلۀ پستی در نیویورک زندگی می کنند . در بعضی از بخش های فیلم با دوربین مخفی از این افراد فیلمبرداری شده است . در بووری زندگی روزمره این افراد را نه با احساسات و نه با اخلاق گرایی بلکه با تنها با نوعی همدلی ساده مطرح می کند :

آنها بخشی از جامعه ما هستند و در واقع جامعۀ ما آنها را به وجود آورده است . ولی فیلم اوضاع اجتماعی را که این مردان از دست رفته را پرورانده است ، نه تشریح می کند و نه صریحاً محکوم می نماید .