سینما

محبوب ترین ژانرهای اولیه با ظهور صدا

صدا محبوب ترین ژانرهای اولیه دهۀ 1930 یعنی فیلم های موزیکال و تئاترهای سینمایی را با خود به همراه آورد . به استثنای سه فیلم میلیون ، آزادی از آن ماست ( 1932 ) و چهاردهم ژوییه ( 1932 ) که رنه کلر در آنها قواعد ژانر موزیکال را به هم ریخت تا با دلمشغولی های او همخوانی پیدا کنند ، موزیکال های فرانسوی معمولا شکل کمدی _ موزیکال های کوتاه تماشاخانه ای را داشتند .

برخی از پر ریخت و پاش ترین این موزیکال ها از جمله جادۀ بهشت ( 1930 ) ، در دو نسخۀ [ آلمانی و فرانسوی ] در آلمان ساخته شد و ستارگانی چون هانری گارا و لیلیان هاروی در آنها بازی کرده اند . آنابلا به یمن بازی در فیلم های میلیون و چهاردهم ژوئیه سرشناس ترین ستارۀ زن فرانسه شد .

اما نوع دیگر و کمتر شناخته شدۀ فیلم موزیکال در سینمای فرانسه توفانی به پا کرد : این نوع موزیکال ها دارای داستان های ساده و کم هزینه ای دربارۀ خوانندگان کمیک تماشاخانه ها ، مخصوصا ژرژمیلتون باخ و فرناتدل ، بودند.

فرناندل

یکی از زیر مجموعه های بسیار غیر متعارف این ژانر واریتۀ نظامی بود که ناقدال آن را تحقیر و مخاطبان آن را بسیار تحسین کردند ؛ فرناندل در یکی از معروف ترین این نمایشها به نام اینیاس ( 1937 ) بازی کرده است . بسیاری دیگر از بازیگران تماشاخانه ها همچون ژوزفین بیکر و موریس شوالیه و میستینگه و همین طور ( در اواخر همین دهه ) نسل جدیدی از خوانندگان و نوازنده ها همچون تینو روسی و شارل ترنه و گروه ری و نتورا ، نیز در فیلم ها نقش آفرینی کردند .

این نمایشها خوراک معمول « سینماهای شنبه شب » بود که مردم هر آخر هفته به سینماهای کثیف محله خود یا سینماهای جدید مرکز شهر مانند گومون پالاس یا رکس در پاریس می رفتند و آنها را تماشا می کردند . این مردم « تئاترهای سینمایی » ( اقتباس های نمایشی ) را نیز به همین اندازه دوست داشتند ؛ ناقدان به این فیلم ها نیز روی خوش نشان نمی دادند .

اما تئاترهای سینمایی که ( مستقیما یا به طور غیر مستقیم ) از کمدی های طنز خیابانی اقتباس می شدند اکنون به یکی از نشانه های جذاب آن دوره تبدیل شده است ؛ این نوع فیلم ها همچنین برای بازیگران بزرگی چون بری و رایمو فرصت به رخ کشیدن سبک متظاهرانه و پر زرق و برق شان و برای فیلمنامه نویسان فرصت قلم _ فرسایی در باب bons mots ( کلمات زیبا ) را فراهم آوردند .

« تهدید »

شور و شوق این افراد و همین طور مخاطبان نسبت به زبان فرانسه به شکل گیری یک سینمای به زبان فرانسه به شکل گیری یک سینمای به شدت فرانسوی در مقابل « تهدید » هالیوود بسیار کمک کرد ، و فیلمنامه نویسان فرصت داد تا در سینمای فرانسه جایگاهی یگانه بیابند . نمایش نامه نویسانی چون مارسل آشارو شاعرانی چون ژاک پره ور به نوشتن فیلمنامه دست زدند ، و با ورود هانری ژانسن و شارل اسپاک نسل جدیدی از فیلمنامه نویسان متولد شد .

بسیاری از کارگردانان همچون ایومیران و لویی ورنوی در زمینۀ تئاتر سینمایی کار کردند ، اما دو ستارۀ این آسمان بی شک مارسل پانویل و ساشا گتاری بودند که در ابتدا با راهنمایی فنی ، نمایش نامه های خود را به فیلم برگرداندند .

پانیول با فیلم هایی همچون سه گانۀ ماریوس ( 1931 ) ، فانی ( 1932 ) ، سزار ( 1936 ) با شرکت رایمو واُرانه دمازیس و پیرفرس نای و همین طور فیلم همسر نانوا ( 1938 ) به تجلیل از فرهنگ جنوبی خود پرداخت . گتاری که همیشه نقش اول فیلم هایش را خودبازی می کرد در گل های سرسبد فیلم هایش : بیا خواب ببینیم و داستان یک شیاد ( هر دو تولید سال 1936 ) ، شخصیت پاریسی حراف و آداب دان را به تصویر کشید .

ژانر های فکاهی

اما در کنار این ژانر های فکاهی و شادکه گیشه را از آن خود کرده بودند ، جریان واقع گرا _ ملودرام قوی و بسیار سیاه تری نیز در حیطه سینمای فرانسه وجود داشت . معدودی از ملودرام های قرن نوزدهمی ، همچون بینوایان ریمون برنار( 1933 ) و دو دختر بچۀ یتیم موریس تورنُر ( 1932 ) ، بازسازی شدند ، اما در همین زمان ژانرهای ملودرام جدیدی نیز ظهور کرد : ملودرام نظامی یا دریایی ، مانند جنایت دوگانه در خط ماژینو ( 1937 )

و دروازه ای به دریا ( 1936 ) ؛ درام طبقۀ بالای جامعه ، مانند خوشبختی ( مارسل لربیه ، 1935 ) و بهشت گمشده ( آبل گانس ، 1939 ) ؛ و ملودرام « اسلاو » که نوعی نمایش تاریخی پیچیده بود که رخدادهای آن در یک اروپای شرقی خیالی می گذشت و سخت وامدار مهاجران روس بود ، مانند مایرلینگ ( 1936 ) و کاتیا ( 1938 ) ، ستارگان رمانتیک این نوع ملودرام عبارت بودند از دانیل داربو ، شارل بوایه ، پیر ریشارویلم ، پیرفرس نای و پیر بلانشا .

اما از نظر جهانی سینمای دهه 1930 فرانسه بالخص واقع گرایی شاعرانه را به خاطر می آورد . فیلم های مبتنی بر واقع گرایی شاعرانه که یا اقتباسی از ادبیات واقع گرا بودند و یا فیلم نامه هایی از آن خود داشتند و معمولا در محیط های طبقۀ کارگر می گذشتند . این فیلم ها روایات بدبینانه و مکان های شبانه را به تصویر می کشیدند و دارای سبک بصری تیره و پر کنتراستی بودند که نیای فیلم نوار آمریکایی به شمار می رود .

سینماگران مؤلف

بسیاری از سینماگران مؤلف و بزرگ آن زمان به این ژانر روی آوردند : پیرشنال ( خیایان بی نام 1933 و آخرین پیچ 1939 ، ژولین دوویویه لاباندرا 1935 و پپه لوموکو 1936 ، ژان گرمیون چهرۀ عشق 1937 و کاروان ها 40_ 1939 ، ژان رنوار دیودرون 1938 و آلبر والنتین . کارنه و پره ور که کار خود را در سال 1936 با فیلم ژنس آغاز کردند با ساختن فیلم های بندرومه آلود ( 1938 ) و روز بر می آید ( 1939 ) به بهترین نمایندگان این سنت تبدیل شدند .

گرچه واقع گرایی شاعرانه از زنان شخصیت هایی « اسطوره ای » ارائه می کرد ( میشل مورگان در فیلم های بندر مه آلود و میزبان رقص ) ، اما درام مبتنی بر واقع گرایی شاعرانه از آن قهرمان مردی بود که معمولا در وجود ژان گابن متجلی می شد .

برگرفته از سینماهای ملل ، سینماهای فرانسه : هنری مردمی ، ژینت وینسندو

از من بپرس 2