قدرت سینما در واردات فیلم

قدرت سینما در واردات فیلم در بازار و دگرگونی های پرشتاب آن

دگرگونی های پرشتاب سینما در بازار آلمان به دو دلیل عمده بود . نخست این که جنگ باعث توقف واردات فیلم از انگلستان ، فرانسه و سرانجام ایتالیا شد و آلمان را واداشت تا به شکلی فزاینده به معامله با کشورهای بی طرف نظیر دانمارک و ایالات متحده متکی شود . این تجربه مسائل نهفته در وابستگی های تجاری را آشکار ساخت .

درثانی ، حتی در 1914 ، صاحبان صنایع نظیر آلفرد هوگنبرگ به قدرت سینما به عنوان یک ابزار سیاسی بی پرده بودند . هوگنبرگ که بعدها اداره ی شرکت اوفا را به دست گرفت ، با تشکیل Deutsche lichtbild Gesellschaft ، نمایندگان رقیب از صنایع الکترونیکی و شیمیایی را مجاب کرد تا با دولت هم پیمان شوند .

در یک برنامه گسترده که مخفیانه توسط ژنرال لودندورف هدایت می شد و بخشی از بودجه آن را دولت تأمین می کرد ، شرکت های موجود نظیر مستر یونیون و نوردیسک خریداری شده و در 1917 دراوفا ادغام گردید و یک شبه تبدیل به مهم ترین تولید کننده ، پخش کننده و نمایش دهنده فیلم در آلمان شد .

سرمایه دولت و صنایع ، بازار های جدید در کشورهای تصرف شده و حقوق نوردیسک ، به علاوه ی شناخت کامل از قدرت تبلیغاتی سینما ، در فضایی کم و بیش عاری از رقیب ، منجر به ساخت دائم سالن سینما و افزایش تولید فیلم تا پایان جنگ شد .

تجربه صنعت فیلم روسیه تا سقوط دولت در 1917 بیشتر به مدل آلمان شبیه بود تا مدل متفقین . مسائل مرتبط با جنگ در زمینه ی حمل و نقل و کاهش تولید شرکای تجاری فرانسوی ، بریتانیایی و ایتالیایی ، صنعت فیلم روسیه را واداشت که روی پای خود بایستند در حالی که این کشور پیش از جنگ 90 درصد فیلم های خود را وارد می کرد .

توپلیتز ( 1987 ) مدعی است که در 1916 ، به رغم شرایط دشوار اقتصادی ، تولید داخلی روسیه به حدود 500 فیلم رسید .

در این شرایط ، بازار روسیه که یکی از ویژگی هایش تمایل به فیلم هایی بود با پایان تراژیک و از نظر صوری بسیار ساکن و ایستا ، یه ظهور یک سینمای مستقل ملی با کار کسانی همچون یوگنی بوئر و یا کوف پروتازانوف کمک کرد .

اما از اواخر 1917 به بعد ، انقلاب بولشویکی و بعد جنگ داخلی به علاوه ی محرومیت و فقر شدیدی در بسیاری از نقاط این کشور ، موقتا مانع پیشرفت صنعت فیلم شد .

جنگ به رغم تاثیری که بر سینمای کشورهای مختلف نهاد ، منجر به یک رشته پیشرفت های مشترک شد . سینما نقش آشکاری در شکل دادن به احساسات مردم نسبت به جنگ و مطلع ساختن آنان از روند درگیری ها داشت .

فیلم ها ، از سفته ( 1918 ) ساخته چاپلین یا قلب های جهان ( 1918 )،ساخته گریفیث تا انیمشن های هفتگی یونیورسال و Annales de guerre ، در خدمت دولت ها بودند و به این ترتیب « مفید بودن خود را برای جامعه » به اثبات رساندند .

این مسئولیت پذیری ، کسانی را که از دوران پیش از جنگ با صنعت سینما دشمنی می ورزیدند _ روحانیون ، معلمان و شهروندان نگرانی که تصاویر متحرک را تهدیدی برای ارزش های تثبیت شده ی فرهنگی می پنداشتند _ آرام کرد و یک بار دیگر مصلحان پیشرو را که به سینما به عنوان رسانه ای تعالی بخش امید فراوان بسته بودند مطمئن ساخت .

دولت ها و ارتش نیز نقش فعالی در تولید و غالبا نظارت هر سینما بر عهده گرفتند . اوفا ( Bild Und Film Amt )  در آلمان ، کمیته ی اطلاعات عمومی در ایالات متحده ، دفتر جنگ امپراطوری در بریتانیا و خدمات عکاسی و سینمایی ارتش در فرانسه به طریق مختلف بر ورود فیلم به جبه ها نظارت می کردند، فیلم های آموزشی نظامی و پزشکی ساختند و سفارش ساخت فیلم های تبلیغاتی را برای عامه مردم دادند .

و گذشته از تدابیر اتخاذ شده برای مشروعیت بخشیدن به فیلم ها ، سینماهای صحرایی در جبه ها و سالن های گرم در شهرهای اروپایی مواجه با کمبود سوخت ، تماشاگران جدیدی را جذب تصویر متحرک کرد .

در این رابطه ، سازماندهی و حمایت گسترده ی دولت آلمان از اوفا با اقدامات این کشور در جبه ها از جمله تأسیس 900 سینمای موقت برای سربازان همراه شد .