فیلم خام

فیلم خام تصویر متحرک

در تحقیق درباره فیلم خام تصویر متحرک در مقام یکی از قالب های سرگرمی جمعی ، که ما آن را سینما می نامیم ، به صورت تصاویری فیلمبرداری شده که بر روی یک پایه سلولوئیدی انعطاف پذیر و نیمه شفاف چاپ شده بود تکامل یافت و در همه جا گسترش پیدا کرد . این نوار سلولوئیدی 35 میلی متر عرض داشت و فیلم نامیده می شد .

فیلم را هنری رایخن باخ در سال 1889 برای جرج ایستمن ابداع کرد . ابداع او براساس اختراعاتی بنیاد گرفته بود که به برادرات هایت و هانیبال گودوین و نیز خود او نسبت داده می شدند .

اجزای بنیادین فیلم که از اواخر قرن 19 تاکنون به کار گرفته شده اند طی سال ها همچنان ثابت مانده اند .

هر فیلم مرکب از اجزای زیر است : یک پایه شفاف ؛ یک لایه بسیار نازک ژلاتینی که به عنوان زیر _ لایه چسبنده به کار می رود ؛ یک امولیسون حساس به نور که یک طرف فیلم را کدر می کند .

این امولیسون معمولا از محلول نمک های نقره در ژلاتین تشکیل می شود و با زیر _ لایه چسبنده به پایه می چسبد .

تا فوریه 1951 ، پایه از نیترات سلولزی تشکیل می شد که ماده ای به شدت قابل اشتعال بود . اما از آن تاریخ به بعد پایه نیتراتی جای خود را به استات سلولزی یا پُلی استر داد ، که قابلیت اشتعالشان بسیار کمتر است .

البته از همان اوایل کار نیز تلاش هایی برای ساختن فیلم « بی خطر » انجام می گرفت ؛ مثلا از دی استات سلولزی استفاده می شد که آیختن گرون و بکر آن را در 1909 ساخته بودند ، یا نتیرات را با ماده ای غیر قابل اشتعال می پوشاندند . نخستین استفاده ی عملی از این روش ها به سال 1909 باز می گردد .

استفاده از فیلم بی خطر برای فیلمسازی غیر حرفه ای ، بعد از جنگ جهانی اول رواج کامل یافت.  فیلم منفی سیاه و سفید که تا اواسط دهه 1920 به کار می رفت اُرتوکروماتیک نامیده می شد .

این فیلم در مقابل نورهای فرابنفش و بنفش و آبی حساس بود ، اما در مقابل نورهای سبز و زرد چندان حساس نبود .

نور قرمز برمحلول برومید هیچ تأثیری نداشت .

فیلمبرداران اولیه برای اینکه مبادا از صحنه هایی فیلمبرداری کنند که بخشی از آنها بر روی پرده به صورت لکه هایی سیاه ظاهر شود ، ناگریز بودند بر همه رنگ هایی که در هر صحنه به کار می رفت به دقت نظارت داشته باشند .

استفاده از بعضی رنگ ها در لوازم صحنه و لباس هنرپیشگان به کلی ممنوع بود . بازیگران زن از به کار بردن ماتیک قرمز منع می شدند ، و صحنه های داخلی در مقابل دکورهایی فیلمبرداری می شد که با پرده های مختلف رنگ خاکستری رنگ آمیزی شده بود .

در سال 1912 شرکت ایستمن کُداک برای گامون امولسیونی ابداع کرد که پانکرو ماتیک نامیده می شد . در ظرف یک دهه فیلم خام دارای این امولسیون در همۀ شرکت های بزرگ تولید فیلم به محصول مرجع تبدیل شد .

این نوع فیلم حساسیتش از فیلم ارتوکروماتیک کمتر بود ، و این موجب می شد که استودیو ها در بهبود نورپردازی خود بیشتر بکوشند . این فیلم ، در عین حال ، از فیلم های پیشین بسیار متوازن تر بود و استفاده از رنگ های خاکستری متنوع تری را امکان پذیر می ساخت .

اما نباید فراموش کنیم که در آغاز تاریخ سینما فیلم سلولوئیدی تنها ماده ای نبود که در نمایش تصویر متحرک به کار گرفته می شد . یکی از مشهورترین بدیل های آن موتواسکوپ بود .

این دستگاه از استوانه ای تشکیل می شد که صدها مستطیل کاغذی به عرض 70 میلیمتر به آن متصل شده بود.

این مستطیل های کاغذی حاوی عکس هایی بودند که اگر زنجیروار و به سرعت به حرکت در می آمدند تماشاگری که از یک روزنه به آنها می نگریست تصاویر را متحرک احساس می کرد .

در آن دوره حتی عده ای می کوشیدند که فیلم را برروی شیشه تولید کنند . یکی از دستگاه هایی که بر این اساس ساخته شد کاماتوگراف نام داشت ، که در سال 1901 مورد استفاده قرار گرفت .

این دستگاه دیسکی داشت به قطر 30 سانتی متر که حدود 600 قاب عکس را در برمی گرفت که به صورت مارپیچ کنارهم قرار گرفته بودند . آزمایش هایی نیز برای استفاده از فلزات براق صورت می پذیرفت .

امولسیون عکاسی را برروی این فلزات قرار می دادند و عکس حاصله را از طریق بازتاب بر روی پرده می افکندند . افزون برهمه این ها ، فیلم هایی ساخته شد که تصاویر به صورت برجسته برآنها نقش بسته بود ؛ با حرکت این فیلم از زیر انگشتان افراد نابینا آنها تصاویر را احساس می کردند _ این نوع فیلم در اساس به خط بریل شباهت داشت .