صدا

صدا و همراهی با آن

تقریبا همه فیلم های صامت به نوعی با صدا همراهی می شدند در آغاز کار سینما ، در هنگام نمایش فیلم گویندگانی حضور داشتند که تصاویر روی پرده را تفسیر می کردند و محتوا و معنایشان را برای تماشاگران شرح می دادند .

در برخی کشورهای غیر عربی این روش تا مدت ها ادامه یافت . در ژاپن ، که سینمای صامت در دهه 1930 نیز در آن تداوم کامل داشت ، هنر بنشی تکامل یافت . بنشی فردی بود که همراه با تصاویر ، حرکات و گفتارهایی اصیل به تماشاگر عرضه می کرد .

همراه با گفتار ، موسیقی نیز به خدمت سینما درآمد .در آغاز موسیقی تنها شامل قطعات فی البداهه ای بود که با پیانو اجرا می شد ، اما پس از مدتی از گنجینه موسیقی عامه پسند نیز قطعاتی به اجرا در می آمد ؛ و سرانجام کار به انجا رسید که برای هر فیلمی آهنگ خاصی ساخته می شد .

در هنگام نمایش فیلم های باشکوه در سالن های مجلل چه بسا از ارکستر و گروه همسرایان و خوانندگان اُپرا استفاده می شد . اما در سالن های کوچک معمولا گروهی مرکب از چندین تن یا تنها یک پیانیست به اجرای موسیقی می پرداخت .

سینما دارائی که نمی توانستند هزینه اجرای موسیقی یک آهنگ اصیل را بچردازند دو راه در پیش رو داشتند ، نخست این که یک نوازنده پیانو یا ارگ یا یک گروه کوچک نوازنده را استخدام کنند و از آنها بخواهند به تناسب ، یکی از اهنگ های عامه پسند یا کلاسیک را برای هر بخش فیلم اجرا کنند.

راه دوم این بود که به کاری بنیادی تر دست بزنند ، یعنی به استفاده از دستگاه های خودکار روی بیاورند _از پیانوهای کوچک گرفته تا ارگ های عظیم این دستگاه ها با جریان فشرده هوا کار می کردند ، و موسیقی متن به صورت نواری کاغذی که به تناسب نت های مورد نیاز در آن سوراخ ایجاد شده بود وارد آنها می شد .

موسیقی گاهی به صداهای دیگر نیز همراه بود . این صداها را معمولا افرادی که به ابزارهای تولید صدای طبیعی و غیر طبیعی مجهز بودند پدید می آوردند . اما از دستگاه های خودکار نیز برای تولید چنین صداهایی استفاده می شد ، مانند دستگاهی که در سینمای گامون هیپودرم ، در پاریس ، وجود داشت و از شهرت و پیچیدگی بسیار برخوردار بود .

اما پیشتازان سینما از همان آغاز اهدافی بسیار بلند پروازانه در سرداشتند . در آوریل 1895 ، ادیسون برای همگاه ساختن فونوگراف و کینه توسکوپ خود روشی ابداع کرد .

پاته نیز ظاهرا در حدود سال 1896 برای همگاه کردن فیلم ها و صفحه هایش به تلاش هایی دست زده بود . اما همه این روش ها به دلیل این که صدا آنچنان قوی نبود که در سالن های بزرگ قابل شنیدن باشد بی استفاده باقی ماند .

به جای همگاه ساختن فیلم و صفحه ای که بر روی آن صدا ضبط شده بود می شد روش دیگری را به کار گرفت ، و آن ضبط صدا بر روی خود فیلم بود .

اولین آزمایش ها در این زمینه در آغاز قرن 20 صورت گرفت ، و در 1906 اوژن _ اُگوست لوست اختراع دستگاهی را به ثبت رساند که قادر بود تصویر و صدارا برروی یک فیلم واحد ضبط کند . اما پس از جنگ جهانی اول بود که گام هایی اساسی در جهت دست یافتن به صدای همگاه برداشته شد .

یک گروه آلمانی مرکب از سه متخصص به نامهای فوگت ، انگل و ماسوله روشی برای ضبط صدا با استفاده از نور ابداع کردند . در این روش صدا به صورت الگوهای نوری بر روی یک نوار جداگانه فیلم ضبط می شد . این سه تن سرانجام روش تری اِرگون را در 1922 برای اولینه بار در برلین به عموم مردم عرضه کردند .

در اتحاد شوروی و در آمریکا به ترتیب کووالندف و لی دوفورست در همین جهت گام بر می داشتند . دوفورست در 1923 فیلم ناطقی ابداع کرد که با استفاده از یک سلول فتوالکتریک کار می کرد .

این سلول قادر بود صدایی را باز خوانی کند که بر روی همان فیلم تصویردار ضبط شده بود . در عین حال ، ابداع ضبط الکتریکی و « لامپ حرارتی » به عنوان محصولات فرعی فن آوری رادیو مشکل تقویت صدارا حل کرد و بلندی صدا به حدی رسید که در همه جای سالن نمایش قابل شنیدن بود .

در سال 1926 استودیوی برادران وارنر در هالیوود ، فیلم دُن ژوان را به نمایش گذاشت . این فیلم که جان باریمور در آن شرکت داشت از روش همگاه سازی ویتافون سود می جست . این روش مبتنی بر ضبط صدا بر روی صفحه بود .

صفحات که 16 اینچ قطر داشتند به پروژکتور متصل بودند و با سرعت( _ ) 33 دور در دقیقه می چرخیدند . سوزن دستگاه از مرکز صفحه به سمت بیرون حرکت می کرد . دستگاه ویتافون در سال بعد نیز در فیلم کاملا ناطق خواننده جاز با شرکت آل جالسون ، به کار گرفته شد و تا چند سال بعد نیز استفاده از آن رایج بود .

در همین زمان ، استودیوی فوکس که با برادران وارنر رقابت داشت ، حق استفاده از روش های تری ارگون و فوتوفون را خریداری کرده بود و از آنها برای گذاشتن صدا بر روی فیلم هایی که قبلا فیلمبرداری شده بود سود می جست .

روشی که فوکس برای ناطق کردن فیلم ها به کار می گرفت بسیار کار آمد تر از ویتافون بود و در اوایل دهه 1930 به روش اصلی صدای همگاه تبدیل شد و رواج کامل یافت .