رژیم فاشیستی بر صنعت سینمای ایتالیا

تأثیر رژیم فاشیستی بر صنعت سینمای ایتالیا

میان چشم انداز مخروبه صنعت سینمای ایتالیا در پایان دهه 190 ، نشانه هایی از تجدید حیات نیز به چشم می خورد .

تأثیر رژیم فاشیستی هنوز هم در حاشیه بود : این رژیم اتحاد سینما و آموزش را در سال 1924 بنیان گذاشت و هدف آن به کارگیری سینما در جهت تبلیغ و آموزش بود اما به طور کلی از دخالت مستقیم در امور صنعت سینما خودداری می کرد .

آلدودی بنه دتی در شرف ( 1929 ) نشان داد که چگونه حتی یک داستان کهنه می تواند موجد سبک فیلمسازی ناب شود .

از نو شکل دادن رئالیسم

نخستین فیلم ایتالیای ناطق ، کمدی ای احساسی اثر جنارو ریگلی ، به نام آواز عاشقانه ( 1930 ، Cines) بود .

این فیلم در  نسخه های آلمانی و فرانسوی نیز موجود بود . کمی پس از آن خورشید اثر آلساندرو  بلازتی به نمایش درآمد ، فیلمی که از سینمای آلمان و شوروی تأثیر پذیرفته بود .

کارگردان جوان دیگری به نام ماریو کامرینی که پیش تر توانایی اش را در القای توانی نو به قالب های نخ نما شدۀ ماجرایی و کمدی های بورژوایی از طریق به کار گیری سبک روان تر و از نظر تکنیکی پیچیده تر ، نشان داده بود .

مثلا در می خواهم به شوهرم خیانت کنم ( 1925 ، فرت فیلم ) و کیفیبی ( 1928 ) اکنون با راه آهن ها ( 1929 ) گامی به پیش گذاشت . این فیلم به عنوان فیلمی صامت ساخته شد اما دو سال بعد به صورت ناطق به نمایش درآمد .

خورشید و راه آهن ها هر چند آشکارا اهداف متفاوتی را پیش گرفتند اما هر دوی آنها به تجربه ها با بینایی و مسئولیت ، دید ایتالیایی ها را به رئالیسم ، از نو شکل دادند .