رونق در سینمای فرانسه با سنت نوآر

رونق در سینمای فرانسه با سنت نوآر در دهه های 1940 و 1950

تروفو همچنین فضای اخلاقی تیرۀ بسیاری از این فیلم ها را قابل ایراد می دانست واقع امر این است که سنت نوآر در سینمای دهه های 1940 و 1950 فرانسه بیش از همه رونق گرفت ،گرچه واقع گرایی شاعرانۀ این سینما رو به زوال بود.اوج این سبک را فیلم بچه های بهشت و پایان آن را فیلم دروازهای شب (1946) رقم زد .

آفرینش دوبارۀ شهر مشهور پاریس توسط کارنه و پره ور که در آن ما ترک آلمانی ها از زمان اشغال کشورو «سرنوشت» در هم تنیده می شوند موفقیتی کسب نکرد.با این حال دیگر فیلم ها جنبۀ یاس آور و بسیار تاریک واقع گرایی شاعرانه را بسط دادند و شخصیت هایی رابه تصویر کشیدند که نه فقط محکوم به شکست بودند،بلکه زندگی هایی بسیار بد و شرارت آمیز داشتند.

از آن جمله اند فیلم های:

دده انور (1948) ،چه ساحل کوچک و زیبایی (1949) ،ترفند ها (1950) اثر ایوالگره،بندر زر گرها (1947) ، مزد ترس (1953) ،شیطان صفتان (1955) و حقیقت (1960) اثر هانری ژرژکلوزو، و فیلم خود کارنه با عنوان ترز راکن (1953) و با شرکت سیمون سینیوره.برخی از این فیلم ها نیز به نقد جامعه شناختی تر اخلاقیات و سنت های طبقاتی کشور فرانسه پرداختند،از آن جمله فیلم هایخانواده های بزرگ (1958)،و اقتباس هایی که از رمان های ژرژسیمونو مانندحقیقت مربوط به به به دونژ (1951) و در زمان بد اقبالی (1958)، شد.

اما این سنت نیز به ظهور تریلرها یا فیلم های پلیسی جدید فرانسوی منجر شد. البته یکی از دلایل نوزایی این ژانرموفقیت فراوان ادبیات جناحی(که کتاب های سری نوآر مارسل دوآمل زمینۀ توفیق و رواج بیشتر شان را فراهم کرد)و تریلر های هجو آمیز و معروف ادی کنستانتین مانند مکر زنان (1953)بود.

برخی از فیلم های دهۀ 1930

برخی از فیلم های دهۀ ( 1930)، مانند شبی در چهار راه (1932) اثر رنوآر، Le Tournat اثر شنال ، قاتل در شمارۀ 21 زندگی می کند و بندر زرگرها اثر کلوزو ، نشان از این ژانر داشتند . اما این ژانر در فیلم های به پول ها دست نزن ( 1953 ) اثر ژاک بکر که اقتباسی آزاد از آلبر سیمونن ( نویسندۀ سری نوآر ) بود و باب قمار باز ( 1955 ) ، اثر ژان _ پیر ملویل به واقع « تولد » یافت .

این دو فیلم ژانر مورد نظر را مدون کردند ، ژانری که معمولاً در آن گانگسترهای پا به سن گذاشته و « خانواده » های شان ( دوستان مردشان ) در کاباره های مون مارتر به تعقیب دختران می پردارند و با سیتروئن های مشکی براق خیابان های سنگ فرش پاریس را در می نوردند .
اما درست به مانند دهۀ 1930 سنت نوآر و فیلم تریلر فقط در خارج از کشور معروف ترین جنبه های سینمای فرانسه به شمار می رفتند ، چرا که در داخل کشور همگان کمدی ها و فیلم های تاریخی را تکیه گاه سینمای مردمی می دانستند .

بازسازی های پر خرج این دوره ( که برخی از آنهنا رنگی بودند ) غالباً براساس آثار کلاسیک ادبیات فرانسه استوار بودند و از استودیو و طراحی دقیق و ستارگان بزرگ برخوردار بودند . همانطور که ژان گابن و لینوونتورا ستارگان تریلر به شمار می رفتند ، افرادی چون ژرار فیلیپ ،مارتین کارو ، میشل مورگان و میشلین پرسل به ستارگان این ژانر تبدیل شدند .

رواج فیلم های تاریخی

فیلم های تاریخی در آن دوره آن قدر رواج یافت که علاوه بر کارگردانان سرگرمی ساز ، کارگردان های مؤلف نیز به ساختن آنها روی آوردند . در این زمینه ، رنوار با کن کن فرانسوی ( 1954 ) به موفقیت دست یافت ، کلر با مانورهای بزرگ و افولس با چرخ فلک و لذت ( 1951 ) قرار دادهای عام این سینما آن قدر انعطاف پذیر بودند که به سبک یا درونمایه های خاص سینماگران مولف نیز مجال ظهور می دادند ، مانند بررسی همجنس بازی زنانه توسط ژاکلین اُدری در فیلم اُلیویا ( 1950 با شرکت ادویگ فور ).

گیسو طلای ژاک بکر که در محیط پا اندازها وفاحشه ها در آغاز این قرن رخ می دهد شاید به دلیل سبک دو ار واقعیتش ، در میان تماشاگران به توفیق دست نیافت ، اما بازی سیمون سینیوره و روایت رمانتیک و غم انگیزش آن را به فیلمی کلاسیک تبدیل کرد .

برخی از این فیلم های تاریخی جزء پر فروش ترین فیلم های دهۀ ( 1950 ) به شمار می روند :

فانفان لاتولیپ ( 1951 ) زیبایی هایی شبانه ( 1952 ) ، سرخ و سیاه ( 1954 ) ، مرسوم ( 1957 ) ، ( ژرار فیلیپ در هر چهار فیلم نقش قهرمانی رمانتیک را بازی می کند و لبلاس های قدیمی به خوبی زیبایی ظریف او را به رخ می کشد ) ، Gervaise ( 1955 ) ، بینوایان ( 1958 ) و نانا ( 1954 ) .

در این فیلم آخری مارتین کارول بازی کرد که در آن زمان بزرگترین ستارۀ زن به شمار می رفت ؛ او در دیگر فیلم های تاریخی « Risque » مانند کارولین عزیز ( 1950 ) ، و کمدی های شادی دربارۀ رسوم و محیط سطحی پاریس مانند موجودات دوست داشتنی ( 1952 ) ، و ناتالی ( 1957 ) ویژگی های جنسی پنهان خود را به نمایش گذاشت .

در میانۀ دهۀ 1950 ، بریژیت بار دو کارول را کنار زد و به مقام الهۀ بی همتای سکس در فیلم های فرانسوی رسید ؛ وقاحت و ویژگی های جنسی و جذابیت دخترانۀ او فرهنگ فرانسوی را سخت تحت تاثیر قرار داد . « ب ب » ( بریژیت باردو ) با فیلم روژه وادیم به نام و خدا زن را آفرید ( 1956 ) به شهرت رسید ، اما در کمدی هایی همچون نابود کردن گل های مینا ( 1956 ) و زن پاریسی ( 1957 ) ، نیز بازی کرد . اما در زمینۀ فیلم های کمدی ، باردو و کارول استثنا بودند ، چرا که این ژانر تحت سیطرۀ مردان بود .