خرید سالن های سینما و شرکت های بزرگ فیلمسازی

خرید سالن های سینما و شرکت های بزرگ فیلمسازی در صنعت سینما

در پاییز 1929 اتحادیه به دلایلی که ارتباط اندکی به محتوای فیلم ها داشت ، به شدت مورد انتقاد قرار گرفت . روابط اتحادیه با دولت فدرال به خاطر یک رشته معاملات مانند خرید سالن های سینما و شرکت های بزرگ فیلمسازی رو به وخامت نهاده بود .

در عین حال ساختمان روابط عمومی ای که هیز بنا نهاده بود ، در پی ناکامی اتحادیه در امر برقراری مناسبات همکاری با کلیساهای پروتستان شبیه مناسباتی که با کاتولیسیسم سازمان یافته داشت ، فرو می ریخت .

فردای سقوط وال استریت ، صنعت سینما هدف بسیار خوبی بود برای حملات منتقدان فرهنگ تجارت حاکم در دهه بیست .

و تهاجم پروتستان ها به صاحبان سینمای خرد ، چون به خاطر استاندارد های اخلاقی فیلم هایی که نشان می دادند مورد انتقاد قرار گرفتند. با این استدلال از خود دفاع کردند که اصرار شرکت های بزرگ بر دریافت درصد عمده ای از درآمد گیشه ، صاحبان سالن های نمایش فیلم را مجبور می کرده که بدون توجه به اولویت های خود و جوامع شان « داستان های مبتذل جنسی » نشان دهند .

آنها پافشاری می کردند که تنها راه برقراری و جاهت و سلامت در مین استریت ، اعمال ضوابط گسترده فدرال بر صنعت فیلمسازی است .

هیز ، که از همه سو مورد تهاجم قرار گرفته بود ، تمامی توجه خود را معطوف تدوین ضوابطی برای محتوای فیلم ها کرد.

او گمان می کرد این دقیقاً آن زمینه ای است که اتحادیه می تواند مفید بودن خود را هم به عموم و هم به اعضای خود نشان دهد سپتامبر 1929 او کار بازنگری مقررات سال 1927 را شروع کرد ، و کمیتۀ تهیه کنندگان در ماه نوامبر ، پیش نویسی آن را ارائه نمود .

سند به کلی جداگانه ای هم از شیکاگو رسید ، که در آن ، مارتین کوئیگلی ، کاتولیک شیکاگویی برجسته ای که در کارهای اتحادیه مشارکت داشت ، آیین نامه بسیار دقیق تری را پیشنهاد کرد که اصول اخلاقی مبنای سرگرمی سینمایی را شرح می داد .

او برای تدوین این پیش نویس روحانی ژوزئیتی به نام پدر دانیل لورد را استخدام کرده بود .