همانطور که عناوین اولین سریال ها نشان می دهد ( مثلا ماجراهای پولین ، ماجراهای الین، خانه نفرت ، خطرهای پنهان ، و سایه ها فریاد می زنند ) این نوع فیلم ها ، به ماجراجویی های پرخشونت می پرداختند ، اولیس اوبر هولتزر ، رئیس سانسور پنسیلوانیا در دهه 1910 ، این ژانـر را چنین توصیف می کند : « جنایت ، خشونت ، خون . و اغلب آنچه آشکارا عرضه می شود ، ایده سکس است » . شخصیت های سریال با انواع خطرها ( انفجار ، تصادف ، الات شکنجه ، نزاع ، تعقیب ، نجات و فرار در آخرین لحظات ) مواجه می شدند .
ماجرای این فیلم ها به نقشه های تبهکاران زیرزمینی ای محدود می شد که سعی داشتند ثروت قهرمانان فیلم ، یک زن جوان زیبا و یا نامزدش را تصادحب کرده و انها را به قتل برسانند و محیطی که داستان فیلم در ان می گذشت ، دنیای « مردانه » ، خشن و غریب مخفی گاه ها ، شیره کش خانه ها ، معدن های الماس و انباری های متروک بودند که قهرمان زن شجاع برای شکنجه به این مکان ها برده می شد .
سریال ، باقی مانده دوران سالن های ارزان قیمتی بود که در آنها تصاویر متحرک به نمایش در می آمد و در این زمان تا حدی « شرم اور » جلوه می کرد ، زیرا صنعت سینما سعی داشت با ساختن فیلم های خنثی ، متوسط الحال و مناسب برای تماشاگران گوناگون سالن های بزرگ تری که در آن زمان ساخته می شدند ، بازار خود را وسعت ببخشتند .
سریال ها بیش از آنکه « مردم » را ارضاء کنند ( تماشاگران گوناگونی که مجذوب نهاد نوپای هالیوود بودند ) « عوام » را مورد نظر داشتند ( طبقه کارگر ، طبقه زیر متوسط و مهاجران ، یعنی همان مشتریان سالن های ارزان قیمتی که در آنها تصاویر متحرک به نمایش درمی آمد ) اوبرهولتزر در این مورد قضاوت تند و صریح دارد : « سریال جنایی برای ناآگاه ترین طبقات مردم با بدترین سلیقه ها ساخته می شود . در سالن های اجتماعات روستاها ، خانه های مستأجر نشین پرجمعیت و محله های مهاجرنشین شهرهای بزرگ طرفداران زیادی دارد . به نظر من هر تهیه کننده ای از ارائه چنین فیلمی خجالت می کشد . شاید تنها یک یا دو شرکت بزرگ برای ایجاد تعادل در تراز مالی خود ، تسلیم این وسوسه شوند . »
در بریتانیا ( و شاید در سایر کشورها ) ، سریال محصول طبقه کارگر نیز محسوب می شد . در سال 1918 ، نویسنده ای در New Statesman به این نکته اشاره کرد که که تماشاگران بریتانیایی به نسبت تماشاگران آمریکایی بلیط های گران تری مر خرند ، ولی این قانون استثنایی دارد :
« تنها در این سالن های محقر خیابان های فقیرنشین ، که بچه های ولگرد با سروصدا انتظار اپیزود یعدی را می کشند ، طبقه کارگر به دعوت صندلی های دوپنی و چهارپنی توجه نمی کند .» سریال ها تقریبا هرگز در سالن های بزرگ و درجه یک به نمایش درنمی آمدند . اگر چه این سالن ها درآمد سرشاری داشتند ، ولی تعداد سالن های کوچک و سطح پایین غالب بود و استودیوها به رغم ادعای تمایل به « تعالی » ، نسبت به از دست دادن بازار خود نزد عوام اکراه داشتند .
مارتین مول یکی از هنرمندان چندوجهی و تاثیرگذار در عرصه کمدی و هنرهای نمایشی است.…
سریال گاندو که به تازگی از شبکه سه سیما پخش شده است توانسته است طرفداران…
در برنامه هفت با اجرای محمد حسین لطیفی موضوع ورود پول های مشکوک در سینما…
فقدان سریال های اپیزودی امروزه در سینمای ایران بسیار حس می شود و به دنبال…
فیلم سینمایی نبات از جمله ساخته های بلند پگاه ارضی است که در سال های…
نیما رئیسی بازیگر توانمند کشورمان است که صدای بسیار خوب او گواه گویندگی وی است…