تدوین و دگرگونی و وام گرفتن سینما از ادبیات و ارجاع به فرهنگ عامه پسند

تدوین اغلب به جای این که پیوستگی را بیان کند آن را مبهم تر می سازد و پیوند های علت و معلولی میان تکه ها و یا حتی میان نماها از میان می رود . همین احساس درونی بودن ، و هم آلود و اسرارآمیز بودن به دلیل آن است که بسیاری از کنش ها و انگیزه های قهرمان پنهان هستند و تماشاگر یا باید حدس بزند یا پیش بینی کند یا به نحوی از ورای فیلم آنها را درک کند .

سینمای وایمار

بن مایه های بسیاری از داستان های سینمای وایمار را می توان در سایر رسانه ها بازیافت تقدیر و نیبلونگن ( 1923 اثر لانگ ، کفش گمشده ( 1923 ) اثر لودویک برگر و چراغ آبی ( 1923 ) اثر لنی ریفنشنال این بن مایه ها را بازیافت : نماهای پاورقی روزنامه ها ( دکتر مابوزه ، شبح ) ادبیات سرگرم کنندۀ متوسط ( پیاده روی در شب ، واریته ) و اقتباس از نویسندگان ملی آلمان ( گوته ، گرهاردهاپتمن ، تئودوراستورم ) . این تأثیرات بین رسانه ای نشانگر پیوندهای از بالا به پایینی بود که میان صنعت سینما و صنعت چاپ وجود داشت و حکایت از آن داشت . با وجود این ، چنین گزینشی ادامۀ سنت مورد اجماع بنا کردن سینمای ملی با وام گرفتن از ادبیات و ارجاع به فرهنگ عامه پسند.

هویت سینما

یک مورد بسیار تکان دهندۀ آن است که نویسندۀ اغلب آثاری که نشانه ای از وضعیت داخلی آلمان به حساب می آمدند دو تن بودند : کارل مه یر و تئافون هاربو با توجه به ژانر و دستمایه داستانی ، تقریباً فیلم های آنهاست که « هویت » سینمای وایمار را توصیف می کند ، به خصوص در دوره منتهی به 1925 : فیلم های Kammerspiel مه یر سیلوستر ، آخرین خنده ، تارتوف ، وانینا و اقتباس های تئافون هاربو از آثار کلاسیک ، پرفروش و حماسه های ملی ( تمام فیلم های لانگ و سه فیلم مونائو و نیز ده فیلم توسط کارگردانان دیگر )