تدوین به جای میزانسن

سینمای آمریکا و استفاده آنها از تدوین به جای میزانسن

تأکید سینمای آمریکا بر تدوین به جای میزانسن ، با پیدایش نوعی سبک بازیگری ویژه سینما همراه بود ؛ و این سبک به خلق شخصیت های باورکردنی و مستقل و تمایز از دیگران یاری می رساند. بازیگری در سینما روز به روز شباهت بیشتری به بازیگری در نمایش های واقع گرایانه پیدا می کرد. و از اصول مدون سبک قدیم بازیگری که عمدتا با ملودرام پیوند داشت دوری می گزید .

سبک قدیم بازیگری یا سبک « نمایشی » متکی بر این فرض بود که بازیگری هیج رابطه ای با زندگی « واقعی » یا روزمره ندارد. بازیگران می بایست با زبانی متشکل از حالات و حرکات و اشارات که در گذشته وضع شده بودند. و همگی یا عواطف یا حالات ذهنی از پیش تعیین شده تناسب داشتند ، مقاصد خود را بیان کنند. حرکات واضح و متمایز بودند و با قدرت اجرا می شدند .

واقع نما

اما سبک جدید بازیگری یا سبک « واقع نما » بر این فرض مبتنی بود که بازیگران باید از رفتار روزمره تقلید کنند. بازیگران جدید حالات استاندارد و متداول سبک « نمایشی » را ترک کردند و کوشیدند افکار و عواطف شخصیت ها را با حالات چهره و حرکات ریز و فردی و استفاده از وسایل صحنه بیان کنند. گریفیث برای شرکت بایو گراف به فاصله سه سال دو فیلم ساخته است که به وضوح تفاوت های میان سبک نمایشی و سبک واقع نما را نشان می دهند.

در این هر دو فیلم که اولی در مان یک الکلی ( 1909 ) و دومی ، تاوت ( 1912) نام ئدارد ف زنی به خاطر اعتیاد همسرش به الکل در نومیدی گرفتار شده است. در فیلم اول ، زن ( فلورنس لورنس ) به درون صندلیش فرو می افتد و سرش را برروی دستهایش می گذارد که بر روی میز قرار دارد.

او سپس زانو می زند و دست هایش را ( با حالتی کاملا گشوده و با زاویه تقریبا 45 درجه ) به آسمان بلند می کند و از خداوند یاری می طلبد. در فیلم دوم ، زن ( مه مارش ) می نشیند سر میز ناهار خوری ، سرش را پایین می اندازد و شروع می کند به جمع کردن ظرف های کثیف. سپس به بالا می نگرد ، لبهایش را بر هم فشار می دهد ، کمی درنگ می کند و دوباره به جمع کردن ظروف مشغول می شود. یک بار دیگر درنگ می کند ، دستش را به طرف دهانش می آورد ، به اطراف خود نگاه می کند و کمی در صندلیش فرو می رود. سپس کمی بیشتر در صندلی فرو می رود و می زند زیر گریه.

تغییر نحوه ی استفاده …

تغییر نحوه استفاده از میان _ نوشتارها در دوره انتقال نیز با خلق شخصیت های باور کردنی و دارای ویژگی های منحصر به فرد ارتباط مستقیم داشت. میان _ نوشتار ها در آغاز جنبه توضیحی داشتند و اغلب قبل از یک صحنه می آمدند و توصیفی نسبتا طولانی از آن چه روی می داد به دست می دادند. اما به تدریج نوشتارها کوتاه تر شدند و در لابه لای نماهای هر صحنه قرار گرفتند.

نکته مهم تر این بود که از سال 1910 استفاده از « نوشتارهای گفتگویی » متداول شد _ منظور نوشتار هایی است که گفتگوی میان شخصیت ها را بیان می کنند. فیلمسازان در آغاز این نوشتار ها را قبل از نمایی قرار می دادند که شخصیت هایش آن سخنان را بر زبان می آوردند ، اما از سال 1913 همینکه یک شخصیت سخنی بر زبان می آورد ، نوشتار به صورت یک درون _ برش بر پرده ظاهر می شد. این تدبیر موجب می شد که میان شخصیت و سخن او ارتباطی قوی تر پدید آید ، که این نیز بر تفرد شخصیت می افزود.