بهترین کمدین ایران؛ امیدواری علی صبوری

امیدواری علی صبوری برای اینکه روزی بهترین کمدین ایران شود

علاقه مندان ایرانی سینما و تلویزیون نشان داده‌ اند که علاقه بسیاری به ژانر طنز دارند. پرطرفدارترین سریال‌ های تلویزیون و پرفروش‌ ترین فیلم‌ های سینمایی اساساً جزو این ژانر قرار دارند. حالا همین علاقه مندان خوش‌ خنده، یک حساب مخصوص نیز برای برنامه «خندوانه» ساخته رامبد جوان باز کرده‌ اند.

این برنامه در کنار قسمت های جالب و سرگرم‌ کننده‌ ای که دارد، در طول دو سال گذشته، بخشی را نیز به معرفی استعدادهای جوان در زمینه طنز اختصاص داده است؛ آن هم به صورت رقابت مسابقه «خنداننده‌ شو». رقابتی که به خصوص در مراحل پایانی داوری‌ هایش به صف‌ بندی در شبکه‌ های اجتماعی و بحث و جدل‌ های بسیاری میان مخاطبان این برنامه منجر می شود.

ولی در فصل دوم از این مسابقه، از میان چند هزار شرکت کننده از گوشه و کنار کشور، خنداننده جوانی که از مشهد آمده بود با ماجراهای پسر آقای صبوری و البته خنده های مخصوص (از نوع خودش)، گوی سبقت را از سایر شرکت کننده ها ربود و انتخاب شد. «علی صبوری»، برای مشتاقان شبکه‌ های مجازی تقریبا شناخته شده است و به اندازه ای از آن شیطنت‌ ها و طنزهایش را قبل از این در صفحه شخصی خود و به صورت کلیپ های کوتاه طنز به انتشار گذاشته است.

این جوان مشهدی کمدین بر این باور است که هنر، آن هم از گونه ای که با طنز و طنازی همراه باشد؛ از استعداد ذاتی افراد سرچشمه می گیرد. وی با اعتماد به نفس گفته است که این توانایی را دارد که در آینده، تبدیل به اولین کمدین ایران خواهد شد و با تمام احترامی که برای هنرمندان وارد قائل است، تاکید دارد که نباید بی جهت فردی را بزرگ کرد و از سلبریتی ها بُت ساخت. این جوان خندان را در سفر کوتاهی که به شهر مشهد داشت ملاقات خواهیم کرد تا برایمان از آغاز این مسیر و البته برنامه های آینده اش بگوید.

یک صفحه با درآمد میلیونی و 900هزار مخاطب

صبوری یک دهه هفتادی است که در دوره دبیرستان در رشته تجربی تحصیل کرده است ولی با صراحت عنوان می کند که به اصطلاح، از همان اول به هنر علاقه مند بوده است. علاقه ای که سرانجام دامن گیر تحصیلش در دانشگاه شد و برای وی در سال آخر تحصیل در دانشگاه ماجرایی را به وجود می آورد. خودش این ماجرا را به این صورت توضیح می دهد: دلم می خواست پزشکی بخوانم، گمان می کردم چنانچه در این رشته قبول شوم، می توانم هنر را هم در کنار آن دنبال کنم. یعنی دیگر نگرانی مالی نخواهم داشت و وقتی را صرف علاقه ام می کنم.

خلاصه به جای پزشکی در رشته هوشبری قبول شدم، ولی ترم آخر مرا اخراج کردند، به این دلیل که قصد داشتم یک نمایش حرفه ای را روی صحنه اجرا کنم و با وجود هماهنگ نمودن با استادان دانشگاه، پایان ترم به من گفتند که از چند واحد آموزشی به دلیل حضور نداشتن در کلاس نمره صفر گرفته ‌ام و خلاصه این شد آخر ماجرای دانشگاه رفتن من.

علی صبوری که در فاصله دو ساله اخراجش از دانشگاه تا حضور در برنامه خندوانه، به صورت دیگری در فضای مجازی به کار طنز مشغول بوده، برای مان تعریف می کند: تا پیش از آمدن به برنامه خندوانه صفحه اینستاگرامم چهارصد هزار دنبال کننده داشت که بعد از آن نیم میلیون نفر دیگر هم به آن اضافه شدند.

بالاخره تا پیش از آن فیلم های کوتاه تولید و بارگذاری می کردم. نخستین کلیپ یک دقیقه ‌ای که در اینستاگرامم انتشار دادم، یک روز زمانم را برای تصویربرداری و آماده سازی گرفت ولی خداروشکر کار خوب پیش رفت و کمی بعد دنبال کننده هایم زیاد شد تا وقتی که این صفحه مانند پیج های میلیونی برایم درآمد زایی داشت.

علی صبوری تفاوت خط قرمز شوخی کردن در فضای مجازی و رسانه عمومی را از نظر خود به این صورت توضیح می دهد: من چه در فضای مجازی و چه تلویزیون حد و حدود خودم را رعایت می کردم و با رعایت این اندازه و حدود، شوخی های دو پهلو را در فیلم هایم ارائه می کردم. همواره سعی می کردم به صورتی در فضای اینستاگرام کار تولید نمایم که اگر در آینده وارد فضای بزرگ تر شدم، چالشی دامن گیرم نشود.

چالش مخاطبی که نمی‌ خندد

وی عنوان می کند: همواره فکر می کردم استعداد خوبی در بخش نمایشی طنز دارم. هر چند برای بهتر شدن مهارتم در زمینه تئاتر هم فعالیت کرده ام. به تازگی افراد علاقه مند زیادی، هنگامی که من را مشاهده می کنند، بیشتر در مورد خودشان چنین می گویند: من واقعا بامزه هستم و چنانچه به خندوانه بیایم حتماً اول می شوم، در این میان یک گروه دیگر هم می باشند که تصور می کنند، فردی که خوب خاطره یا لطیفه تعریف می کند، استندآپ کمدین موفقی خواهد بود ولی بر اساس تجربه ای که خودم به دست آورده ام می گویم، تا کسی در فضای حرفه ای و مقابل تعداد زیادی مخاطب منتقد کارش را ارائه نکند، واقعا متوجه نخواهد شد که استعداد ذاتی دارد یا تنها درگیر این ذهنیت است.

من قبل از برنامه «خنداننده شو» هم در تئاتر و هم در فضای مجازی خودم را تست کرده بودم، همان هم خیلی کمک کرد هر چند با وجود تمام این ها زمانی که قصد داشتم برای فراخوان اولیه مسابقه، فیلمی را ارسال نمایم، مطمئن نبودم در این مدیوم جدید، بتوانم مناسب ظاهر شوم. اجازه دهید در یک عبارت برای شما بگویم؛ استندآپ، دشوارترین سبک در طنز هنری است.

علی صبوری در ادامه گفت: در تئاتر، با وجود این که مخاطب از یک متن سخت ادبی سر در نمی آورد، باز هم محو زیبایی عناصر بصری از جمله نور، صحنه و لباس می شود و از آن نمایش لذت خواهد برد. در تولید یک کلیپ هم موقعیت را با کمک عوامل گوناگون به تصویر می کشیم و خلق می کنیم. ولی در استندآپ از لحظه سلام تا پایان وقت تعیین می شود، فقط خود کمدین بدون دستاویز قرار دادن اسباب و لوازم می بایست جذاب به نظر برسد. بیننده با توقع خندیدن در برابر او نشسته است و این یعنی باید شوخی‌ ها گیرا و جالب باشند و هیچ چیز بدتر از آن نمی باشد که در برابر مخاطبانی قرار بگیری که جوک‌ های تو را بشنوند و خنده بر لبان آن ها ظاهر نشود.

بالاخره عبارات باید یک ضرب شوخیِ هم‌ وزن داشته باشند تا مخاطب همراهی کند. برای این کار باید اصول شوخی کردن و درصدهای شوخی در هر قسمت و فراز و فرود لازم برای هر جمله از اجرا را آموزش ببینیم و به همان خوبی به اجرا درآوریم.