انتقال به فیلم بلند

انتقال به فیلم بلند در سینما

در انتقال به فیلم بلند در ادامه متن به شرح این متن می باشد؛ روش های توزیع و نمایشی که در این دوره متداول بود روی آوردن به فیلم چند حلقه ای را با مانع رو به رو می ساخت. گنجایش محدود غالب نیکل ادئون ها ایجاب می کرد که برنامه ها کوتاه و متشکل از موضوعات متنوع باشند تا تماشاگران به سرعت تغییر کنند و فروش بلیط افزایش یابد.

از همین رو ، استودیوها هر حلقه از فیلم های چند حلقه ای را فیلمی مستقل تلقی می کردند و آنها را براساس برنامه ای زمان بندی شده که گاهی چندین هفته طول می کشید در اختیار توزیع کنندگان قرار می دادند ؛ و نیکل ادئون ها هم ، بجز در موارد استثنایی در هر برنامه تنها یک حلقه را به نمایش می گذاشتند و بهای بلیط را نیز تغییر نمی دادند.

به همین دلیل ، انگیزه انتقال به فیلم بلند را فیلم های اروپایی ، و به ویژه فیلم های ایتالیایی ، که به آمریکا وارد می شدند ، دامن می زدند. فیلم های چند حلقه ای خارجی توزیع شان تحت نظارت تراست و تولیدکنندگان مستقل نبود و اجاره بهایشان با قیمت نسخه منفی و میزان فروش تناسب داشت. این فیلم ها در نیکل ادئون ها به نمایش گذاشته نمی شدند ، بلکه در تئاتر ها و اپراخانه های آبرومند و برای افزودن بر جذابیت آنها نشان داده می شدند.

فیلم های وارداتی از ایتالیا

فیلم های تاریخی و باشکوهی که از ایتالیا وارد می شدند به خاطر منافع سرشاری که نصیب واردکنندگان می کردند. و نیز به خاطر محبوبیت عظیمی که در نزد مردم داشتند دست اندرکاران سینمای آمریکا را به ساختن فیلم بلند ترغیب می کردند ؛ و همین مسأله باعث شد که سرانجام فیلم بلند داستانی به نمونه مطلوب فیلم تبدیل گردد _ البته فیلم هایی که از دیگر کشورها وارد می شد ، مثلا ملکه الیزابت ( لوئیس مرکانتون ، 1912 ) نیز در این مسأله بی تأثیر نبود ، اما فیلم های ایتالیایی مقام دیگری داشتند.

در سال 1911 ، سه فیلم ایتالیایی به نام های دوزخ دانته ( میلانو فیلمز ، 1909 ) و سقوط تروا ( 1910 ، جیووانی پاستریونه ) و مجاهدان صلیبی ( 1911 ) ، که اولی در 5 حلقه و دومی دردو حلقه و سومی در چهار حلقه تهیه شده بود ، تماشاگران آمریکایی را با شکوه تصویریی آشنا کرد که در محصولات داخلی کشورشان نظیر آن را کمتر دیده بودند. دکورهای باشکوه و کثرت بازیگران ، همراه با استفاده از فضای عمیق عواملی بودند که چنین تأثیری را پدید می آوردند.

فیلم کجا می روی ؟

( انریکو گوازنی ، سینه ، 1913 ) که بیش از دو ساعت به طول می انجامید و تنها در سینماهای مجلل به نمایش درمی آمد ، علاقه به فیلم های باشکوه را صدچندان کرد. این فیلم که از رمان پرفروش هنریک شنکیه ویچ اقتباس شده بود افتخارش این بود که از 5000 سیاهی لشکر و چندین شیر واقعی استفاده کرده است و یک مسابقه هیجان انگیز ارابه رانی را به نمایش می گذارد و نورپردازی و طراحی صحنه اش استادانه است.

فیلم کابیریا

در سال 1914 ، فیلم کابیریا ( جیووانی پاسترویونه ، ایتالیا ) این عرصه همه را پشت سرگذاشت. این فیلم که در 12 حلقه به ترسیم جنگ دوم کاتاژ می پرداخت صحنه هایی شگفت انگیز مانند به آتش کشیدن ناوگان روم و گذشتن هانیبان از کوه های آلپ را به تصویر می کشید. پاستریونه برای .جذاب تر کردن صحنه های دیدنی فیلم از نماهای متحرک طولانی ، که در آن زمان نامعلول بود ، استفاده کرده بود ؛ این نماها احساس عمق را نه از طریق طراحی صحنه ، بلکه از رهگذر حرکت ایجاد می کردند.

برگرفته از کتاب تاریخ تحلیلی سینمای جهان