در مقدمۀ بخش سینمای ناطق ، به دوره ای از تجربه گری هنری در سینمای نو اشاره شد که در سینمای کلاسیک نیز وجود داشت .تجربه های رسمی اصلاحات در استودیوها را می توان در اروپا و بویژه در جنبش آوانگارد یافت ، هر چند که آثار اندکی از آن برجای ماند ، از جمله نغمۀ جهان ( آلمان ، 1929 ) اثر والتر روتمان ، اشتیاق ( اتحاد شوروی ، 1930 ) ساختۀ ژیگا ورتوف و رادیوی فیلیپس ( هلند ، 1931 ) اثر یوریس ایونس . این فیلم ها معمولا ویژگی هایی چند دارند .
آوانگارد ها صداها را هم مثل تصویرها تدوین می کردند و به موازات دنیای تصویر ، دنیاهایی هم از صدا می آفریدند .
فیلمی شاخص از این دست ، قرینۀ تمام عیار همۀ صداهاست : هیچ رابطۀ سلسله مراتبی میان موسیقی ، صدا ، اصوات و سکوت ها که معمولا در فیلم های ناطق روایی هست در فیلم های آوانگارد وجود ندارد .
( این شیوه با Bruitism یا هنر سروصدا قرابت دارد که فوتوریست ایتالیایی ، لوییچی روسُلو از آن حمایت می کرد ) . آنان از به کارگیری گفتگو دوری جستند و به اصل بی کلام بودن به عنوان جوهر هنر فیلم چسبیدند .
سینمای آوانگارد سینمایی از آب درآمد که نمی شد آیندۀ روشنی برایش تصور کرد . ورود صدا رو به افول نهاد . اینم فول ، آنگونه که منتقدان آن روزگار اظهار کردند ، صرفاً پیامد تکنولوژی جدید نبود ، بلکه رکود هنری پیشتر ایجاد شده بود و به طور قطع به فیلم محدودنمی شد .
صدا این سقوط را سرعت بخشید ، و مسلم کرد که این امر برگشت ناپذیر است .
طی این دوره ، فیلم سازان سنتی تلاشی جدی در نوآوری برای اصلاحات در استودیوها وکارهای هنریشان نیز انجام دادند . استودیوهای بزرگ در هالیوود و برلند ، استفاده از امکانات صدا در چارچوب فیلم های روایی قدیمی را بررسی کردند .
در نهایت ناچار با زیر ساخت فنی کنار آمدند . برای مثال ، دیوار های ساختمان را می باید ضد صدا ( آکوستیک ) می ساختند و لازم بود نور افکن های فش دار و دوربین های هام دار را بی صدا کنند .
استودیو برای مهار روند ضبط صدا ناچار بود کارکنانی از گونه ای متفاوت ( عمدتاً مهندسان برق ) را به خدمت گیرد ، برای تدوین فیلم نیز تجهیزات جدید باید طراحی می شد .
این مسئله(اصلاحات در استودیوها) و دیگر سرمایه گذاری ها با تجربه اندوزی هنری گسترده ای دست به گریبان بود . با این حال این تجربه ها به ایجاد سبک های تازه همچنان که اوانگارد کرده بود گرایشی نداشتند . بلکه بر عکس همه تلاش های خلاقه برای آوردن صدا به درون روال فیلم سازی موجود و در راه به خدمت گرفتن داستان گویی کلاسیک بسیج شده بودند .
در این راستا ، ویژگی های بیانی میکروفن آزمایش و با ویژگی های بیانی دوربین مقایسه شدند . همچنان که دوربین چشم بیننده یی خیالی شده بود ، میکروفن هم گوش او به حساب آمد .
نقطه ی دید بصری را می شد با دیدگاهی کلامی منطبق کرد ، یعنی فاصله ی دوربین را با فاصله ی صدا و عمق بصری را با پرسپکتیو صدا .
مارتین مول یکی از هنرمندان چندوجهی و تاثیرگذار در عرصه کمدی و هنرهای نمایشی است.…
سریال گاندو که به تازگی از شبکه سه سیما پخش شده است توانسته است طرفداران…
در برنامه هفت با اجرای محمد حسین لطیفی موضوع ورود پول های مشکوک در سینما…
فقدان سریال های اپیزودی امروزه در سینمای ایران بسیار حس می شود و به دنبال…
فیلم سینمایی نبات از جمله ساخته های بلند پگاه ارضی است که در سال های…
نیما رئیسی بازیگر توانمند کشورمان است که صدای بسیار خوب او گواه گویندگی وی است…