آغاز کار گریفیث با بایوگراف

همکاری گریفیث با بایوگراف

هنگامی که گریفیث در سال 1908 کار خود را در بایوگراف آغاز کرد ، طول متوسط فیلم هایش 17 نما بود اما در سال 1913 این عدد به 88 رسیده بود ، یعنی بیش از 5 برابر افزایش یافته بود. فیلم های بعدیی که گریفیث برای بایوگراف ساخت احتمالا تعداد نماهای شان از انچه در دیگر استودیوهای آمریکا ، مثلا در ویتا گراف در همان سال ، رواج داشت بیشتر بود.

اما به طور کلی فیلمسازان آمریکایی بیش از همتایان اروپایی خود برتدوین تکیه می کردند ؛ اروپاییان به میزانسن و امکانات حاصل آمده از صحنه پردازی در عمق علاقه بیشتری نشان می دادند. در فیلم های آمریکایی رویداد بر روی سطحی کم عمق به صحنه می آمد و بازیگران از طریق وارد و خارج می شدند. به ویژه در نزدیکی آغاز دوره انتقال فیلمسازان آمریکایی حتی از سطوح نقاشی شده هم استفاده می کردند و اصلا هم نمی کوشیدند تئاتری بودن آنها را پنهان کنند.

اما آمریکایی ها ، اروپائیان ، به ویژه فرانسوی ها و ایتالیایی ها ، برخلاف آمریکائیان ، به تدریج می کوشیدند احساس فضای عمیق را خلق کنند ، احساسی که در تئاتر خلق آن ممکن نیست. با پایین آوردن دوربین از سطح چشمان یک فرد ایستاده تا سطح کمر او فیلمبرداری در عمق آسان شد ؛ کاهش فضای خالی در بالای سر بازیگران از یک سو ارائه نمای بزرگتر و نزدیکتری از شخصیت ها را ممکن ساخت ، و از سوی دیگر میان شخصیت های نزدیک به دوربین یا دور از آن تمایز ایجاد کرد ، و به این ترتیب به تصویر کشیدن رویداد در پیش زمینه و پس زمینه و میان زمینه امکان پذیر شد.

دکور سه بعدی

استفاده از دکور های سه بعدی در صحنه های داخلی بر تو هم عمق می افزود ؛ درها نیز فضای پشت دکور را عمیق تر جلوه می دادند . نشان دادن درگاه ها و استفاده از نورهای متضاد و سایه روشن ها اغلب احساس وجود فضای عمیق را در نماهای خارجی افزایش می داد ، چنانکه در رومئو و ژولیت ( فیلم دارته ایتالیانا ، 1909 ) شاهد هستیم.

در یکی از نماهای این فیلم ، رومئو به طرف ورونا روی برمی گرداند و از میان سایه تاریک یک طاق می گذرد و به درون فضای عمیق و روشن پشت طاق قدم می گذارد. نمای بعد که مراسم تشییع جنازه ژولیت را نشان می دهد ف نوعی « برش تطبیقی گرافیکی » است که به درگاه طاقدار و تاریک یک کلیسای بزرگ زده شده است ؛ در بیرون کلیسا جمعیتی عظیم در حرکت است. فیلم این نمای دور را آن قدر ادامه می دهد که بسیاری از سیاهی لشکرها با لباس های زیبا ی شان از جلوی دوربین می گذرند ؛ در عین حال ، صف طولانی تشییع کنندگان توجه تماشاگر را به در کلیسا جلب می کند.

برگرفته از کتاب تاریخ تحلیلی سینمای جهان