سنمای کمدی

سینمای صامت در مدتی برابر یک ربع قرن سنت کمدی سینمایی را خلق کرد که به همان تشخص و خود پسندگی کمدیا دلارته است . این سنت به هر حال بخشی از ویژگی های خود را از کمدیا دلارته گرفته است .

سینما در پایان قرنی از راه رسید که شاهد شکوفایی و رونق کمدی مردمی بود . در اوایل همین قرن براساس مقررات تئاتری کهن در پاریس و لندن نمایش های گفتاری در برخی از سالن های تئاتر ممنوع شده بود و همین امر ناخواسته انگیزه ای شد برای پاگرفتن نمایش های بدون کلام و فی البداهه باپیتست دبورو در فونامبولز پاریس ، و بورلتا ( Burletta ) ی انگلیسی که ترکیب خاصی پرولتر جدید در شهرهای بزرگ اروپا و امریکا تئاتر خاص خود را در تماشاخانه ها ، واریته ها و وودویل ها یافتند . این مخاطبان عام همواره خواستار کمدی بودند . وقتی وضعیت زندگی بد بود ، خنده باعث راحتی خیال آنها می شد ؛ و وقتی زندگی خوب بود ، آنها می خواستند از آن لذت ببرند و باز هم به حنده نیاز داشتند .

گروهای معروفی که در تماشاخانه ها کمدی های بدون کلام اجرا می کردند ، از جمله گروه های مارتینیتس و ریولز و هانلون لیز و کمدین های سینما ، یعنی چارلی چاپلین و استن لورل را تربیت کرد .