پایان سینمای صامت حکم مرگ هنر هفتم

در نوشته های منتقدان فیلم همۀ کشورها ، بویژه مدافعان فیلم به عنوان هنر ، مشکلات عمده ای درپایان سینمای صامت وپذیرش تکنولوژی جدید و گنجاندن آن در دیدگاه های زیباشناختی شان دیده می شد . این واکنش با وجود متناقض بودنش قابل درک هم بود .

سینمای ناطق

صدا با متوقف ساختن تأثیرات محلی بر نمایش فیلم در راستای رسیدن به آرمان سینما به منزلۀ هنری مستقل ، یعنی بحث مهم منتقدان در دهۀ 1920 ، کمک کرده بود . سران این دیدگاه ، سینمای ناطق را طرد کردند ، چون از نظر آنان پایان سینمای صامت در حکم مرگ هنر هفتم بود .

مدتی طول کشید تا انان دیدگاه های زیباشناختی شان را با شرایط جدید منطبق کنند و تعدادی ، همچون رودلف آرنهایم ، نظریه پرداز آلمانی ، هرگز آن را نپذیرفتند .
تحول در سالن سینما آگاهی تازه ای از زبان های بیگانه را برای عموم مردم ارائه کرد . گفته اند که اعتراض ها علیه زبان های بیگانه منحصراً متوجه فیلم های آمریکایی نبود ؛ برای مثال ، در سال 1930 تماشاگران چک از نمایش مفرط فیلم های ناطق آلمانی در این کشور آزرده بودند .

نمایش فیلم حقه باز جاوید

نمایش فیلم حقه باز جاوید اثر گوستاو اوچیکی چنان واکنش های ضدآلمانی گسترده ای برانگیخت که حکومت چک ممنوعیت موقتی در مورد فیلم های آلمانی مقرر کرد . ( شایعه ای است که شرکت های فیلم آمریکا برای ضربه زدن به آلمانی ها این حرکت های اعتراض آمیز را دامن زدند ) مقابله به مثل اجتناب ناپذیر بود و تئاترهای آلمان نمایشنامه نویسان چک را تحریم کردند . هشت تماشاخانۀ اپرا اجرای آثار لئوش یاناچیک را لغو کردند و در همین زمان نیز رادیو آلمان از پخش موسیقی چک خودداری ورزید .

آشکار است که دنیا نیاز به مبادلۀ سریع تکنولوژی دارد ؛ با این حال ، چندین سال طول کشید تا جهانیان زیرنویس و دوبله فیلم را به عنوان راه حلی متعارف بپذیرند .