دوربین قابل حمل

دوربین قابل حمل و استفاده از آن

در سال 1900 شرکت فرانسوی گامون دوربینی به نام « کرونو دوپوش » به بازار عرضه کرد . این دوربین قابل حمل بود و از فیلم 15 میلیمتری ای استفاده می کرد که هر قاب آن تنها یک سوراخ داشت .

دو سال بعد ، شرکت وارویک تریدنیگ در انگلستان یک فیلم 5/17 میلیمتری برای غیر حرفه ای ها ابداع کرد ؛ این فیلم برای استفاده در دستگاهی به نام بایوکام طراحی شده بود که مانند نخستین دستگاه های لومیر ، هم دوربین بود ، هم دستگاه چاپ و هم پروژکتور ؛ ارنمان آلمانی و پس از او پاته فرانسوی در دهه 1920 همین طرح را به کار گرفتند .

در عین حال در سال 1912 ، پاته دستگاهی ساخته بود که از فیلمی 28 میلیمتری استفاده می کرد . این فیلم دارای یک پایۀ دی استاتیِ غیر قابل اشتعال بود که فضای تصویر آن تنها اندکی کوچکتر از فیلم 35 میلیمتری بود.

اما بهترین قطع برای غیر حرفه ای ها قطع 16 میلیمتری بود که ایستمن کُداک آن را در سال 1920 کرده بود و پایه ای غیر قابل اشتعال داشت .

این فیلم در شکل آغازین خود ، که کُداسکوپ نامیده می شد ، براساس اصل ریور سال کار می کرد ، به این معنی که یک نسخه مثبت مستقیم بر روی فیلمی تولید می کرد که در دوربین استفاده شده بود .

کُداک فیلم 16  میلیمتری خود را در سال 1923 به بازار عرضه کرد و تقریبا در همین زمان پاته نیز فیلم غیر قابل اشتعال 5/9 میلیمتری خود را به نام « پاته بیبی » در دسترس عموم قرار داد .

فیلم 5/9 میلیمتری سال های سال با فیلم 16 میلیمتری سرسختانه رقابت کرد و مدتها به عنوان قطعی نمایشی برای فیلمسازی غیر حرفه ای و نیز برای نمایش فیلم هایی بکار رفته شد که در آغاز با قطع 35 میلیمتری فیلمبرداری شده بودند .

قطع های نامتعارف نیز وجود داشت ، مثلا در برخی از آنها فیلم به چند ردیف موازی تقسیم    می گردید ، که می توانستند آنها را پی در پی به نمایش بگذارند .

از این قطع های نامتعارف ، تنها یک فیلم 22 میلیمتری که در کینه توسکوپ خانگی ادیسون به کار می رفت ارزش تجاری یافت .

این فیلم به 3 ردیف موازی تقسیم گردیده بود که هر کدام با خطی متشکل از چندین سوراخ از دیگری جدا می شد ؛ عرض تصویر در این فیلم چندان از 5 میلیمتر تجاوز نمی کرد .