تولید فیلم در سال های 1907

تولید فیلم

در این دوره ، در همه کشورهای مهم سازنده فیلم ( تولید فیلم ) ، وجه مشخص تولید فیلم تخصصی شدن و تقسیم کار بود . این فرایند صنعت فیلم را با دیگر مؤسسات سرمایه داری هماهنگ ساخت . فیلمسازی در آغاز کاری جمعی بود اما تقسیم کار در ان وجود نداشت .

ظهور فردی به نام کارگردان در عرصه فیلمسازی با پیدایش دیگر متخصصان ، از جمله فیلمنامه نویس و متصدی وسایل صحنه و جامه دار ، همراه بود . این افراد همگی تحت نظر کارگردان به انجام وظیفه می پرداختند . دیری نگذشت که استودیوهای بزرگ آمریکا هر کدام چند کارگردان را به خدمت گرفتند و برای هر یک بازیگران و متخصصان مشخصی تعیین کردند و از او خواستند هفته ای یک حلقه فیلم تولید کند .

این وضعیت موجب شد به یک متخصص جدید نیاز پیدا شود ، و آن تهیه کننده بود. کار این متخصص این بود که بر کل فرایند فیلمسازی نظارت و میان واحدهای مختلف هماهنگی پدید بیاورد .

ویتاگراف

در سال 1906 ، ویتاگراف که بزرگترین استودیوی آمریکا بود ، سه واحد مجزای تولید داشت که بنیان گذاران شرکت ، یعنی جیمز استوارت بلکتون و آلبرت اسمیت ، یکی از کارمندان شرکت به نام جیمز برنارد فرنچ ، آنها را هدایت می کردند .

این افراد دوربین ها را به کار می انداختند و دستیاری داشتند که مسئول به صحنه آوردن رویداد بود . ویتاگراف در سال 1907 روش های تولید خود را از نو سازمان داد ، و برای هر واحد یک کارگردان تعیین کرد و بلکتون را تهیه کننده اصلی قرار داد .

بایو گراف

در شرکت بایو گراف ، دیوید وارک گریفیت از ژوئن 1908 تا دسامبر 1909 تنها کارگردان بود . اما هنگامی که او در پاییز 1913 آن شرکت راغ ترک کرد ، شش کارگردان تحت نظارت او به کار مشغول بودند ، و شخص او در واحد خود به کارگردانی نیز می پرداخت .
سینمای آمریکا در این دوره عمدتا به سرعت و کمیت توجه می کرد ؛ از همین رو تنها چند فیلم ارزشمند ساخته شد که می توانست برحیثیت فرهنگی این رسانه جدید بیفزاید .

غالب استودیوهای مهم به جنبه هنری فیلم چندان بهایی نمی دادند ، زیرا همه فیلم ها ، خواه هنرمندانه و خواه معمولی ،برحسب فوت فروخته می شدند . در سال 1908 یک فیلم معمولی ، برحسب فوت فروخته می شدند .

هزینه فیلم سازی در آن زمان

در سال 1908 یک فیلم معمولی در ظرف یک روز ساخته می شد ، و هزینه آن بین 200 تا 500 دلار بود و طول آن برابر با یک حلقه یا هزار فوت بود نوپردازی مصنوعی با استفاده از چراغ های بخار جیوه که از سال 1903 به بازار عرضه شد فیلمبرداری داخلی را تسهیل کرد ، اما استودیوها ترجیح می دادند تا آنجا که ممکن است به فیلمبردار خارجی بپردازند .

صحنه های داخلی در استودیوهای نسبتا کوچک پیشن که به دکورهای تئاتر و پساویزهای نقاشی شده مجهز بودند گرفته می شدند . ( استودیوهای بایو گراف در یک خانه معمولی در نیویورک برپا شده بودند . )

برگرفته از کتاب  تاریخ تحلیلی سینمای جهان