فناوری نانو در معماری

فناوری نانو هم مانند بسیاری دیگر از فناوری ها به غنی شدن معماری کمک کرده است. این فناوری ها نه تنها نیاز های عملکردی فضاها را پاسخ می دهد. بلکه جهش بزرگی به سمت معماری پایدار ایجاد می کنند.

با توجه به سرعت پیشرفت در همه ی حوضه ها، پیشرفت در فناوری نانو در بخش معماری سرعت بالایی نداشته است. شاید تحقیقات در این زمینه کم نبوده است. ولی موارد عملی و عینی بسیار محدود بوده اند.

با یک بررسی اجمالی بر تاریخچه فناوری نانو در معماری با دو رویکرد در دو بازه تاریخی مواجه می شویم. بازه تاریخی اول سال ۱۲۸۰ میلادی است. در آن زمان رشته مشخصی به نام فناوری نانو وجود نداشته است بلکه با آزمون و خطای عملکرد مصالح ترکیبات جدیدی را به وجود آوردند.

از آن زمان تا به امروز فناوری نانو در معماری جایگاه خاص خود را پیدا نکرده است. این مبحث در حال حاضر برای اجرایی شدن در معماری بسیار مهم است. استفاده از مصالح هوشمند به انسان ها کمک می کند تا بتوانند محیط زیست را حفظ کنن و از نابودی بیشتر آن جلوگیری کنند.

فناوری نانو برای به وجود آوردن سطوح ضد باکتری

از اولین موادی که فناوری نانو و ضد باکتری دارد نقره است. نقره با انتشار دائم و آرام یون های نقره باعث ایجاد این خاصیت می شود. میکروب ها، قارچ ها، باکتری ها همه در مواجه با نقره از بین می روند. در اکثر مواردی که خاصیت نانو دارند این مسئله دیده می شود که بعد از مدتی خاصیت اثر گذاری خود را از دست می دهند. ولی ذرات نانو نقره حتی در طولانی مدت هم اثر خود را از دست نمی دهند. از مزیت های ذرات نانو نقره این است که در طول زمان ضد باکتری ها به ویژگی های ماده تبدیل می شوند.

از متریال های دیگر که دارای فناوری نانو هستند یون های مس است. ذرات باکتری که با دیواره مس برخورد می کنند تبدیل به ذات ماده می شوند. برای اینکه فضاهای داخلی عاری از هرگونه باکتری و میکروبی باشد بهتر است از نانو ذرات نقره و مس استفاده شود.

انواع سطوح ضد باکتری بر پایه فناوری نانو

دو روش برای به وجود آوردن این محصولات وجود دارد. یکی اینکه ذرات نانو به صورت مستقیم با محصولات ترکیب بشوند. راه دیگر آن است که از متریال های حاوی ذارت نقره و یا مس به عنوان روکش بر روی مصالح استفاده شود.
یکی از مکان هایی که متریال ها بافناوری نانو بسیار استفاده می شود محیط های بهداشتی است. در زمان حال تعدادی از مراکز درمانی با این تکنولوژی ساخته شده اند. در این محیط ها از متریال های سقف و کف تا وسایل درمانی مورد استفاده در این مراکز از خاصیت ضد باکتری بر خوردارند.

از نقاط ضعف این گروه از متریال ها این است که در محیط اطراف ما بسیاری از میکرو ارگانیسم ها وجود دارند که مفید هستند. ولی متریال هایی با فناوری نانو توانایی تفکیک آن ها از باکتری ها را ندارند و آن ها را هم نابود می کنند به همین دلیل پژوهشگران به دنبال راهکاری برای هوشمند کردن فناوری نانو هستند.

سومین روشی که برای اجرای فناوری نانو بر روی متریال ها می توان پیشنهاد کرد،به کارگرفتن دی اکسیدتیتانیوم است. این نوع فناوری نانو بیشتر در فضاهای بیرون از قبیل نماها، فضای پارک ها و از این قبیل استفاده می شود. به مصالحی که با این تکنولوژی ساخته می شوند اصطلاحا مصالح فتوکاتالیتیک نامیده می شوند.

نکاتی در مورد فناوری نانو

با نگاهی به پیشینیانمان که از مواد و مصالح همراه با تکنولوژی زمانشان سعی بر به وجود آوردن بناهایی ماندگار داشتند. فناوری نانو هم به عصر حاضر کمک می کند تا معماران بتوانند بناهایی را به وجود بیاورند که برای نسل های بعدی جاودانه باشند.

نکات گفته شده به ما کمک می کند تا به اهمیت کاربرد این تکنولوژی در بحث اجرایی هم پی ببریم. در حال حاضر با توجه به صنعتی نشدن این پژوهش ها و محدود شدن آن ها به پژوهش های صرف باعث شده که معماران تمایلی به استفاده از این نوع مصالح نداشته باشند. عامل دیگری که می توان در این رابطه مطرح کرد به روز نبودن اطلاعات طراحان مناسب با پیشرفت تکنولوژی است . که فناوری نانو هم از این قاعده ی پیشرفت جدا نیست.

پس انجام این امر نیاز به یک همبستگی در همه ی معماران و مهندسان مرتبط است. تا با استفاده ی بیشتر از این متریال ها به محیط زیست و نزدیک شدن به معماری پایدار کمک کرد.