مقاومت و لجاجت طفل برای رفتن به توالت

لجبازی کودک برای نرفتن به توالت

خفیف ترین نوع مقاومت و الجاجت طفل نسبت به تربیت خود برای رفتن به توالت است. یعنی طفل مادامیکه روی سکوی توالت نشسته است از اجابت مزاج ، بر خلاف عادت گذشته، کاملا خودداری میکند ولی به محض اینکه از جا برخاست مدفوع خود را در شلوار با در گوشه توالت میکند.

اگر طفل در مخالفت و مقاومت خود تا چند هفته پافشاری کند و با سماجت او بیشتر شود، طفل نه نتط مادامیکه روی سکوی توالت نشسته است از اجابت مزاج امتناع خواهد کرد، بلکه اگر بتواند ، در تمام مدت روز از این کار خودداری خواهد نمود. این همان چیزی است که بنام دیبوست روانی، معروفست ، این عارضه از نظر جسمانی چندان اهمیتی ندارد ولی دال بر اضطراب و دلواپسی طغل است.

اگر در مدتی که طفل روی سکوی توالت نشسته است مادر همراه او باشد و در نهایت لطف و مهربانی در کنار او بایستد و گاهگاهی او را تحسین و تشویق نماید ، بعضی از این مقاومتها و سماجت های طفل تسهیل میشود و کمتر میگردد . بعبارت دیگر، با خوشروئی و ریشخند او را برضا و تسلیم وادارید. اگر در ظرف ده دقیقه باینکار موفق نشدید، بیش از این مطلب را کش ندهید و صلاح در این است که بگذارید طفل از روی سکوی توالت بلند شود. اگر بعده طفل در شلوار یا کف اطاق اجابت مزاج نماید، بدون شک هیچمادری نمی تواند از عصبانیت و خلق تنگی خودداری نماید .

ولی اگر مادر بتواند بخود بقبولاند که بنظر طفل این بهترین راهی است که برای نمایش و نشان دادن بزرگی و استقلال خود انتخاب کرده است ، شاید مادر قادر باشد مطلب را بهتر درک کند و قضیه را با خوشروئی و خونسردی ندیده بگیرد. صلاح و مصلحت مادر آنست که کودک را تشویق نماید که شاید روز بعد شخص عاقل و بزرگی بشود و در لکن توالت اجابت مزاج نماید. اگر مقاومت و سماجت طفل تا چند هفته ادامه یابد ، مادر نباید دچار تعجب و شگفتی گردد. بدون شک تکرار هر روز همان اظهارات و نصایح مادر بطفل لزومی ندارد و نفعی در بر نخواهد داشت. بهتر آنست تا مدتی قضیه را ندیده گرفته آنرا مطلقه مسکوت بگذارید تا طغل بنظر قدری بزرگتر و عاقل تر شود و برای همکاری آمادگی داشته باشد.

از آنجا که طفل در این مرحله بهیچوجه حاضر نیست مدفوع خود را که چیز گرانبهائی محسوب میدارد برضا ورغبت تسلیم نماید، ممکن است باو گوشزد نمائید که تسلیم و از دست دادن آن متضمن ضرر و خسارتی نیست زیرا او می تواند فردا، پس فراد و روزهای بعد هم نظایر آنرا بوجود آورد.

اگر مقاومت طفل شدت یابد ، طفل ممکن است از نشستن روی سکوی توالت و یا حتی از رفتن بتوالت مطلقا امتناع نماید . اگر امتناع طفل نسبه خفیف و ملایم باشد ، مادر میتواند با زبانی دوستانه و ملاطفت آمیز ، اورا ریشخند نماید و بتوالت ببرد . اگر امتناع طفل تند و شدید باشد ، دلیل بر آنست که طفل واقعه و حقیقه” از اجابت مزاج و تخلیه خود وحشت و ترس فوق العاده ای دارد ، لذا اعمال زور و فشار در این مورد خطای بس بزرگی است . در این حالت، بهتر آنست که مسئله را تا مدتی بکلی مسکوت بگذارید و هر چند هفته یکبار با لحنی دوستانه و تشویق آمیز بار تذکر دهید که او هم بالاخره یک روزی در آتیه، مانند دیگران، برای اجابت مزاج بتوالت میرود و روی سکوی آن خواهد نشست و منتظر آن روزیکه طفل برای اینکار آمادگی بیشتری پیدا میکند باشید.

از طرف دیگر ، اگر مادر از مطرح کردن مسئله و تذکر دادن بطفل برای رفتن بتوالت ترس و تردید داشته باشد ، این ترس و تردید ، عقیدۂ طفل را محکم تر و پایدارتر میکند که آنچه را که مادر از او میخواهد کاری بد و خطرناک است. در حالیکه تذکر و نصبحت مادر با الحنی مطبوع و ملایم ولی مطمئن، طفل را برفتار و عقیده سابقش که رفتن بتوالت را دلیل بزرگ شدن خود و حتی موجب افتخار و مباهات میدانست، برمیگرداند. اند.

در بعضی موارد، میتوان بوسیله خریدن لباسهای جدید و قشنگ و لوکس (هم برای پسرها و هم برای دخترها) بعنوان جایزه ، طفل را برای رفتن بتوالت و تربیت شدن ، تشویق و تحریض نمود . مشاهده کودکان دیگر که از رفتن بتوالت مغرور و مفتخرند ، گاهی باعث تحریک و تشویق عده ای از اطفال نیز می گردد.

ترس از داشتن درد در موقع اجابت مزاج . گاهی اوقات طفل بتدریج با ناگهان دچار یبوست و خشکی شدید مزاج میگردد که در موقع اجابت مزاج درد زیادی تولید میکند. البته هر یبوست مزاجی دردناک نیست . تجمع گلوله های کوچک مدفوع سفت شده مانند پشگل) که نتیجه عارضه ایست که بنام یبوست انقباضی معروف  است ندرتا دردناک میباشد . معمولا مدفوع سفت و سختی که بصورت قطعات بزرگی، هم از حیث قطر و هم از حیث طول، خارج میشود بسیار دردناک و ناراحت کننده است ، این مدفوع سفت و بزرگی در موقع عبور مخاط مقعد را پاره کرده ترک خوردگی مختصری ایجاد می کند که بنام شقاق مقعدا با فیسور نامیده میشود .

وقتی چنین ترک خوردگی پیدا شد ، در دفعات آتیه اجابت مزاج، بعلت کشش مخاط، مقعد بزرگتر و گشادتر میشود و بالنتیجه درد شدیدی در موقع عبور مدفوع تولید میکند بعلاوه تا چند هفته از النیام وجوش خوردن ترک خوردگی جلوگیری می شود . بنابراین، این نکته را بخوبی می توانید ملاحظه کنید که طفلی که یکبار دچار این درد و شکنجه در هنگام اجابت مزاج گردد ، از تکرار آن بشدت وحشت دارد و بر علیه رفتن بتوالت با تمام قوا مبارزه خواهد نمود . بالنتیجه این قضیه دور و تسلسلی بوجود می آورد .

بدین معنی که اگر طفل بتواند از رفتن بتوالت و اجابت مزاج تا چند روز خودداری نماید و مدفوع را در خود نگاهدارد، مدفوع در رودهها خشکتر وسفت تر میگردد و بالنتیجه عبور آن از رکتوم و مقعد سخت تر و دردناک تر خواهد گردید و هرچه اجابت مزاج دردناکتر گردد ، طفل در انجام آن بیشتر تأخیر خواهد کرد و آنرا بیشتر بتعویق خواهد انداخت.

اگر طفلی ، بخصوص در این مرحله مهم و حساس دو سالگی ، یبوست و خشکی مزاج شدید پیدا کرد ، لازمست فورا او را بطبیب ببرید تا با تغییر رژیم غذائی و با تجویز دارو ، مزاجش قدری نرم و لینت پیدا نماید . معمولا دادن آلو یا آب آلو در هر روز ، اگر طفل آنرا دوست داشته باشد، خیلی مؤثر واقع میشود. دادن آرد غلات و بیسکوئیت

نیز تا حدودی مفید است . بهر حال اگر دسترسی فوری بطبیب نداشته باشید ، میتوانید از داروخانه ها ترکیب تجارتی که حامل باسیل اسیدوفیل و روغن پارافین باشد تهیه نمائید.

در عین حال باید بطفل اطمینان دهید که شما از دردناک بودن اجابت مزاجش مطلعید و میدانید که او از انجام آن کاملا وحشت دارد ولی با رژیم غذایی جدید و تجویز داروهای دیگر نگرانی و وحشت او موردی ندارد زیرا مزاج او بدین وسیله نرم و راحت خواهد شد.

اگر طفل کما کان متوحش و نگران باشد و در مقاومت و سماجت خود باقی بماند و درد ادامه یابد ، طبیب حتما باید طفل را معاینه نماید . زیرا ممکنست شقات بوجود آمده قابل التیام نباشد .گاهی لازم میشود که طبیب طفل را بیهوش کند و با کشش و گشاد کردن مقعد ، شقاق را معالجه نماید.

اجتناب از چه نکاتی در موقع مقاومت شدید طفل ، ضرور است

اگر چه مادر ، هنگامی که فرزندش بر علیه رفتن بتوالت مقاومت و سماجت میکند و مخالفت خودرا کماکان ادامه میدهد ، نمی تواند از ابراز عصبانیت و خلق تنگی خویش خودداری نماید ولی بد نیست از چند نکته ای که باعث تشدید مخالفت طغل می گردد ، مطلع شود : اصرار و سماجت مادر مبنی براینکه طفل بکرات و دفعات بتوالت برود و هردفیه مدت بیشتری روی سکوی آن بنشیند ، در حالی که طفل بشدت از رفتن بتوالت و اجابت مزاج در آنجا امتناع می کند، فقط موجب ازدیاد و تشدید سماجت ولجاجت طفل خواهد گردید.

عصبانیت والدین ، اگر موجب موفقیت آنها و تسلیم فوری طفل نگردد ، نه فقط نتیجه مفیدی نخواهد داشت بلکه باعث شرمندگی و مولد حس تقصیر و انفعال در طفل میشود . شرمنده کردن و خجالت دادن طفل برای «کثافت کاریهایش ،، بمنظور ایجاد حس نفرت و انزجار در او ، معمولا عمل تربیت را تسریع نخواهد کرد ولی بعد از آنکه طفل بالاخره تسلیم شد ، این رفتار والدین ممکن است طفل را بیک شخص وسواسی مفرط و فرفر کننده و بهانه گیر تبدیل نماید.

در مورد طفلی که در تربیتش اشکالاتی پیش نیامده است ، استعمال شباف و تنقیه او با تجویز طبیب ممکنست اشکالی نداشته باشد ولی اگر مبارزه و سماجت شدیدی بین مادر و فرزند در این مورد در کار باشد، یعنی هنگامی که طفلی با سماجت زیاد از اجابت مزاج خودداری میکند ، اگر مادر از روی ناچاری برای اجابت مزاج طفل به شیاف و تنقیه متوسل گردد ، باحتمال زیاد طفل در نهایت شدت وحدت با این عمل مبارزه و مخالفت خواهد کرد مثل اینکه یکی از اعضای بدنش را می خواهند قطع کنند. لذا در مورد اینگونه اطفال ، اگر طبیب ضرور بداند، بکار بردن مسهل های خوراکی، از نظر روانی به مراتب