اطلاعاتی که باید بیماران دیابتی بدانند

چگونه می توان از ابتلا به بیماری دیابت آگاه شد؟

افراد به طرق بسیار متفاوتی به بیماری دیابت خود پی می برند. در خصوص NIDDM ، اولین جائی که معمولا فرد پی به دیابت خود می برد مطب پزشک می باشد. در اینجا یا فرد یک یا چند علامت بیماری را دارد و به همین علت به پزشک مراجعه کرده است و یا اینکه برای معاینه کلی خود به پزشک مراجعه کرده است. دی گاهی اوقات متخصص چشم به مراجعین خود توصیه می کند که نزد دکتر شان بروند. علت این است که به وسیله معاینه چشم می توان یک عارضه دیابت که رتینوپاتی دیابتیک ( تغییر در عروق خونی چشم است که به عنوان یکی از عوارض دیابت ایجاد می گردد ) نام دارد را شناسایی کرد.

اگر علایمی که پزشک در فرد می بیند حاکی از ابتلا به دیابت باشد، به منظور اندازه گیری سطح گلوکز ، آزمایش خون به عمل می آید و همچنین نمونه ادرار نیز گرفته می شود تا مورد آزمایش قرار گیرد . ممکن است لازم باشد تا نمونه ها برای تشخیص به آزمایشگاه فرستاده شوند ، اگرچه امروزه بسیاری از پزشکان عمومی در مطب خود ابزار های اندازه گیری گلوکز خون را دارا می باشند و می توانند نتیجه را فورا به فرد بگویند . مقدار بالاتر از حد طبیعی هر یک از این دو آزمایش و یا هر دو آن ها برای پزشکان کافی خواهد بود تا اطمینان یابند که فرد مبتلا به دیابت می باشد و اگر بیماری از نوع NIDDM باشد احتمال دارد که فرد تحت مراقبت های پزشک عمومی قرار گیرد و نیازی نباشد تا نزد پزشک بیمارستان برود .

مطب بسیاری از پزشکان عمومی نقش یک کلینیک مخصوص بیماران دیابتی را بازی می کنند اما اگر مطب پزشک شما دارای چنین ویژگی نباشد و یا احساس کنید که به حمایت بیشتری نیاز دارید ، پزشک ، شما را به کلینیک مخصوص بیماران دیابتی بیمارستان معرفی خواهد کرد .

همان طور که در بالا ذکر شد IDDM اغلب به صورت کاملا تصادفی بروز می کند و ممکن است وقتی بیماری فرد تشخیص داده شد و ثابت شد که مبتلا به دیابت است در بیمارستان بستری شود. شاید افراد مبتلا به این نوع دیابت تحت مراقبت تیم متخصص بیمارستان قرار گیرند . امروزه بسیاری از بیمارن IDDM و NIDDMI هم تحت مراقبت پزشک عمومی و هم بیمارستان قرار می گیرند.

اگر چه در اکثر افراد تشخیص بیماری واضح و کام صریح است اما در تعدادی از افراد آزمایشات تشخیصی بیشتری لازم است چرا که سطح گلوکز خون این افراد در مرز قرار دارد . در این مورد از فرد خواسته می شود به منظور انجام آزمایش تحمل گلوکز به کلینیک بیماران سرپایی بیمارستان مراجعه کند. در این آزمایش بعد از یک پرهیز شبانه غذایی، سطح گلوکز خون فرد بلافاصله اندازه گیری می شود. سپس یک نوشیدنی حاوی مقادی معینی گلوکز به فرد داده می شود . پس از آن خون فرد به فواصل نیم ساعت ( به مدت دو ساعت ) مجددا مورد آزمایش قرار می گیرد تا مشخص گردد بدن فرد با گلوکز جذب شده چگونه رفتار می کند . همچنین ممکن است از فرد خواسته شود نمونه ادرار خود را در ابتدا و به فواصل هر ساعت یک بار مورد آزمایش قرار دهد .

ازمایش تحمل گلوکز

اگر آزمایشات خون نشان دهند که سطح گلوکز خون فرد روی خط مرز قرار دارد ممکن است به آزمایش تحمل گلوکز خوراکی نیاز پیدا شود. براساس نتایج به دست آمده از آزمایش ، سه پیامد احتمالی زیر وجود دارد :

*ممکن است میزان گلوکز خون فرد طبیعی باشد که در چنین مواردی فرد به بیماری دیابت مبتلا نیست .

*ممکن است سطح گلوکز خون بالاتر از حد طبیعی باشد ، البته نه آنچنان بالا که نشان ابتلا به دیابت باشد. این بیماری تحمل ناقص به گلوکز نامیده می شود  (IGT) و در این حالت مشاوران پزشکی شدید، مراقب فرد هستند زیرا امکان ابتلا به دیابت در آینده وجود دارد. در این فاصله به فرد رژیم غذایی داده خواهد شد، اگر چه فرد مبتلا به دیابت نیست و نیازی به درمان های خاص دیگر هم ندارد .

*سطح گلوکز خون به میزان بالایی افزایش نشان می دهد. در این حالت فرد مبتلا به دیابت می باشد و نیاز خواهد بود تا نزد پزشک برود و درباره درمان خود با او صحبت کند .

نکات کلیدی

• ديابت معمولا از روی یک نمونه ادرار یا آزمایش خون در بیمارانی که علايم آن را دارا می باشند ، تشخیص داده می شود.
• گروه کوچکی از بیماران نیاز دارند تايل آزمایش دقیق تری انجام دهند که آزمایش تحمل گلوکز نام دارد.
• تشخيص اوليه بسيار مهم است و به بيماران دارای علايم توصيه می گردد برای بررسی وضعيت خود به پزشک عمومی مراجعه کنند.